Watercolour Ghosts-Watercolour Ghosts

Australië laat weer van zich horen. Nauwelijks bekomen van het album van Caligula’s Horse komt Watercolour Ghosts met een zeer verrassende en verfrissende EP op de proppen. De band combineert in de zes (vijf nummers en één nummer akoestisch) nummers elementen vanuit shoegaze en progressieve rock. Kenmerkend voor alle nummers is het continue spanningsveld dat het Australische kwintet weet op te roepen. Dit komt enerzijds door de combinatie van stevig gitaargeoriënteerde en ingetogen betoverende muziekstukken. Anderzijds is het stemgeluid van Drew James Griffiths daar debet aan.
In opener Like Animals neigt het naar het lijzige stemgeluid van Muse. Muzikaal gezien is het nummer bijzonder interessant en de band weet in de compositie naar een subtiele climax toe te werken. De band sluit de EP trouwens af met een prachtige akoestische versie van Like Animals. Dat is puur genieten van de zeer sferische versie van het nummer. Een teken dat het nummer een ijzersterke structuur heeft en ferm overeind blijft in deze gevoelige setting. Minder fragiel, maar zeker zo imposant is Breathe, waarin drummer Ben Mazzarol met zijn bijzondere drumritmes snelheid toevoegt aan het geheel. Muzikaal klinkt het behapbaar complex waarin de zang van Drew zich als een twijg om de basis heen wikkelt. Met Collapse lijkt de trein verder te razen, maar al gauw worden ingetogen stukken afgewisseld met bombastische stukken waarin het gitaarduo Grant Burns en Shannon Over even flink los mogen. De fragiele momenten komen echter terug en deze golfbeweging herhaalt zich tot een ongebreidelde climax naar het eind. Doet me denken aan het fluctuerende geluid van The Man-Eating-Tree. Een gevoel dat ook in Solipsism terugkomt. Het gitaargeluid in dit nummer is sterk en krachtig aanwezig en bepaalt voor een groot gedeelte de sfeer van het nummer. Het eerder genoemde spanningsveld komt in mijn favoriete nummer Dispondent het sterkst naar voren. Alle leden van Watercolour Ghosts excelleren hier op een bijzondere fraaie manier en het is goed om het basgeluid van David Gee duidelijk te horen. Het fungeert als centrale basis voor de algehele opbouw van het nummer Dit is progressieve rock pur sang.
Watercolour Ghosts heeft mevmet deze EP uitermate positief verrast. Hoewel vijf nummers niet veel is (eigenlijk te weinig), weten ze in de korte tijd (nog geen half uur) alles en iedereen omver te blazen met nummers die de diverse progressieve- / postrockelementen zeer uitgebalanceerd bevatten. Het wordt werkelijk tijd dat de diverse labels hun pijlen eens op dit eiland aan de andere kant van de wereld richten, want daar komt ondertussen een schat aan mooie, indrukwekkende en vooral opzwepende muziek vandaan. Open zeker daarvoor hun bandcampwebsite.