Na een prima treinreis op donderdag aangekomen in het altijd mooie Leipzig. Donderdag waren er al diverse pre-party’s dus op naar de catacomben van de Moritzbastei om te genieten van een hapje, een drankje en lekkere gotische muziek. Natuurlijk ook het moment om even met bekenden te kletsen.
Het mooie van Wave Gotik Treffen is dat alle optredens verspreid zijn over verschillende locaties. Hier kleeft ook een nadeel aan: soms veel reizen of bij één, of locaties in de nabijheid, te blijven. Aangezien de bands welke ik wil recenseren zo ongeveer allemaal op hetzelfde tijdstip beginnen, betekent dit keuzes maken. Ik heb er dan ook voor gekozen om iets meer te reizen om zo bekende en onbekende acts welke op mijn verlanglijstje staan te gaan zien. Helaas heb ik wel wat zaken moeten laten schieten, zoals Neon, Trepaneringsritualen, Tarja en Borghesia. Jammer maar het is niet anders….
Vrijdag trappen we af met Christian Death welke in de Agrahalle het eerste optreden mag verzorgen. Na een sfeervol intro komt het hele album Catastrophe Ballet voorbij om zo de dertigste verjaardag van deze plaat te vieren. Het geluid is aardig en zowel zangeres/bassiste Maitri als gitarist/zanger Valor zijn goed bij stem. Er is na Catastrophe Ballet met onder andere Church Of No Return, This Is Heresy en een volledig nieuw nummer genoeg te genieten. Prima performance al mogen de cliché anti-kerkelijke en flauwe seksueel getinte aankondigingen van Valor van mij wel achterwege blijven. Ach ja, wat verwacht je met een band welke de naam Christian Death draagt…
Hierna met de tram naar Altes Landsratamt waar ik even bij mag komen met Blueneck. Muzikaal een band welke tapt uit het vaatje post-rock met een vleugje shoegaze. En niet onverdienstelijk. Blueneck zet een prima optreden neer. Lang uitgesponnen nummers welke sober beginnen monden uit in een krachtige climax. Een prima optreden van deze Engelse lieden. De response was erg goed al had Blueneck wat meer publiek verdient.
Lantlôs is voor mij een beetje de vreemde eend in de bijt deze avond. Overwegend post-rock gebruik makend beginnen de heren helemaal niet slecht maar gedurende de nummers zijn de overgangen wel wat te wisselend en soms te zwaar door black metal en doom invloeden in te zetten. Het zal wel aan mij liggen want de reacties van het publiek zijn erg goed.
Inmiddels is de zaal goed gevuld en maakt Alcest zijn intrede. Alcest heb ik onlangs nog in Arnhem mogen reviewen. Toen stond het optreden in teken van het recente uitgebrachte album Shelter. Nu is het werk wat gevarieerder met nummers Les Voix Des Muses en Delivrance en ouder werk als Autre Temps. Helaas is het geluid erg rommelig wat de sfeer enorm verknald. Ik had gehoopt dat dit goed gemaakt zou worden door het nummer Away op te voeren met Neil Halstead welke later met Slowdive zal optreden op WGT. Helaas is dit niet het geval. Alcest zet een vermakelijk maar geluidstechnisch erg rommelig optreden neer. Het publiek slikt het gelukkig allemaal voor zoete koek. En daar draait het natuurlijk allemaal om!
Laatste concertbezoek van vandaag is White Lies in de Agrahalle. Het is hier een middernacht special welke na één uur plaatsvindt. Tijd genoeg dus om na Alcest nog de tram te pakken. Ik was dan ook benieuwd of deze wat commerciële band wel past binnen het WGT concept. Gelukkig is dit wel het geval en is er grote belangstelling voor deze band. White Lies zet meteen hoog in met Too Loos My Life. Zanger/gitarist Harry McVeigh is goed bij stem en het geluid is erg goed. Ook mooi om te zien dat ze er zin in hebben. Er wordt dan ook meermaals aangegeven dat een optreden voor dit soort publiek een unieke ervaring is. Met een prima set uit hun hele repertoire weten ze een super optreden te geven. Nummers als A Place To Hide, Death, Mother Tongue, Farewell To The Fairground, E.S.T. en Unfinished Business is het dan ook genieten geblazen. Terechte afsluiter van de dag. Ik kijk al weer uit naar dag twee.