De band heeft zichzelf tekstueel toch overtroffen en muzikaal weet WBTBWB een album neer te zetten met een variëteit aan intensiteit en stijlen. Samen met Eskimo Callboy is de band met kop en schouders boven iedere andere metalcore/techno-/deathcoreband uitgestegen naar mijn idee.
Das Album begint al keihard met een reeks valse noten in het intro dat doorspekt is met een technovibe. Het geheel zwelt langzaam aan en je voelt aan je water dat er wat gaat gebeuren en dat is dan ook helemaal waar in Dreh Auf. Dit is een vette opener die kracht en groove tot een nieuwe kunst te verheffen waarbij kale technoaccenten uit de jaren tachtig netjes zijn ingebed in het totale palet. Het kan niet anders dat een band als Trio een bekende is bij het duo want ook in Sprich sie Einfach An start de compositie ook met een lullig bijna zeikerig deuntje. Dit kan naar mijn idee ook alleen door een Duitse band zo neergezet worden. Halverwege breekt dan toch de dam door en verandert het geheel na een korte verpopperiode tot een verwoestende vlinder die tot het eind onophoudelijk op je in blijft beuken.
Gaan we het over de waanzin in de teksten hebben komen we in eerste instantie aan bij 20 km/h. Geen flauw idee hoe ze erbij komen om dit als thema te nemen, maar met de dikke groove als basis en de subtiele geluidjes tussendoor swingt en rockt het als een t**t. Het geluid is vol waarvoor onder meer Christoph Wieczorek (Annisokay) verantwoordelijk mag worden gezien. Hoewel 20 km/h niet heel erg snel is, heeft de compositie wel een uptempo-karakter en zorgen de stijl- en tempowisselingen voor een aantrekkelijk geluid terwijl elementen uit de Crazy Frog zeker de waanzin aandikken. Daarna is het bijna normaal dat je een compositie schrijft over een Schreibwarenfachverkäufer (!). Het tempo ligt weer goed in het gehoor en zanger Tobias laat de diverse kanten van zijn stemgeluid horen. In de refreinen is de snelheid wat afgenomen om evenredig de groove te verhogen. Op de achtergrond heeft de band de nodige techno-elementen als versiering aangebracht. Waanzin of niet. Onzin of niet. Met Meine Finger Sind Zu Klein zet WBTBWB een puike portie metalcore neer waar je je vingers (die ook hier te klein kunnen zijn) bij af kunt likken. Alles aan deze compositie is opzwepend en steeds weet WBTBWB te werken aan een spanningsopbouw terwijl er tevens met de melodie wordt gespeeld. Wanneer de band ook nog eens een goede lange breakdown neerzet weet ik zeker dat dit één van de beste composities is op het album. Ik zing luidkeels mee, terwijl ik geen idee heb wat ik eigenlijk zing.
In N!ce ligt de nadruk op de zwaarte. Met een dikke zware metalgroove neemt WBTBWB je mee in een vunzige modderstroom waarin je gewoon mee moet gaan. Ook hier wordt duidelijk dat de toevoeging van de techno-elementen juist hét verschil kan maken. Ze zijn ook niet vies om juist deze elementen naar voren te zetten in Läuft. In eerste instantie lijkt het of het optreden van Scooter is begonnen, maar met de Rammsteinstijl erna krijgt deze metal de mutant metaldisco of metalhouse over zich heen. Dit zou zeker niet misstaan bij een goed dance-evenement waarbij ze niet vies zijn van een lekkere moshpit of headbang. Ze kunnen daarna meteen doorgaan met Jump ‘n’Run voor een heuse spring XL-anthem. Wel één met Supermario in het gebouw en een gorgelende Yoshi die zich verslikt in een paddenstoel. De variatie en de intensiteit maken nu van Das Album al een kandidaat voor de eindlijst.
Ook de technical deathmetalcore in Metal, Angriff Der Dönertellevr en Letzter Song zijn hier zeker debet aan om van Kiks Mich niet te zwijgen. Het is eigenlijk de compositie waarin de krachtige erupties duidelijk worden afgewisseld met een melodieus refrein dat lekker klinkt. Ik kan me echter niet onttrekken bij het refrein aan het idee dat de tekst van Zoveel Te Doen van Toontje Lager er zo mooi in past. Kracht en melodie wisselen elkaar geregeld af en vullen elkaar aan. De breakdown komt als een dieptebom. Is vet en smerig en bijna over de top. Het refrein daarna is als een marshmallow op een berggeit. Zo cool.
Het heeft dan zes jaar mogen duren voordat We Butter The Bread With Butter weer met een nieuw album is gekomen, maar het is het wachten waard geweest. Hoewel de bezetting danig is veranderd weten Marcel en Tobias van Das Album een uniek exemplaar te maken waarin techno, metal en humor hand in hand de trommelvliezen vertroetelen en teisteren.