De composities op dit nieuwe schijfje zijn evenwichtig van aard, zeer aanstekelijk, krachtig en bevat diverse elementen uit de metal. Maar invloeden uit het popgenre worden net zo makkelijk ingezet om het geheel van een uiterst frisse dynamiek te voorzien. Ten aanzien van de eerdere cd’s moet ik concluderen dat de nieuwe zanger, Paul Bartzsch, zoveel beter is dan de oude die naar mijn idee niet meer deed dan krijsen. Het stemgeluid is gevarieerd en als frontman is Paul eveneens een aanwinst. Met het nummer Alles Was Ich Will staan ze meteen binnen in huis. Een pompende loodzware groove komt als een tsunami op je af om je daarna te overweldigen en onder te dompelen. De afwisseling tussen screams, grunts en het iele geluid van een koortje in een aanstekelijke melodie met een jengelend keyboardgeluid er doorheen zorgt ervoor dat het nummer je niet meer los laat. De bijbehorende videoclip is artistiek gezien zeker ook de moeite waard om even te bekijken. Met Meine Brille gaat het keihard verder. Het nummer is gewoon compleet met een keiharde groove, een lekker koortje, de donkere stevige zang en een heerlijk zwaar gitaargeluid dat als een mes door warme boter lijkt te snijden. Niet te vergeten een zenuwstrelend orgeltje om het geheel te complementeren. Met het nummer Pyroman & Astronaut ben ik compleet verslingerd aan de cd. De uiterst stevige groove doet denken aan Slipknot in topvorm waarbij gitaar en keyboard wederom een belangrijk ingrediënt zijn in de combinatie van een pulserende riff en een pompend drumgeluid waar omheen de melodie zich slingert. Deze voortdurende prettige geseling komt vaker terug op de cd. Ook de nummers Fall, Psycho en Kind Im Brunnen worden gekenmerkt door een uiterst zwaar geluid waarin elementen van Rammstein en Sepultura (Psycho) hun weg vinden. De kracht van Goldkinder ligt echter voor een groot gedeelte ook in de variatie waarbij de melodie zeker een belangrijke factor is. Zo zullen de nummers Super-Hei Ins Trommelfell (S.H.I.T.) en Mayday Mayday bij een groter publiek in de smaak vallen door een wat populaire insteek en lekker refreintje. De nummers Viva Mariposa en Das Uhrwerk hebben van alles wat te bieden. En dan hebben we nog Krieg Aus Gold, een nummer dat volgens mij alleen maar door Duitsers gemaakt kan zijn. De eentonige zang die bijna verveeld klinkt in een poppy-deuntje waarbij de Duitse humor naar voren komt, doet me denken aan bands als Trio of Yello. Zo eenvoudig aanstekelijk en bijzonder.
Goldkinder is daarmee een uiterst evenwichtige, gevarieerde en verrassende cd geworden van een bijzondere band met een bijzondere naam. De nummers vervelen me nog geen moment en de potentie die in We Butter The Bread With Butter schuilt, ontluikt zich langzaam maar uiterst doeltreffend. Nogmaals ga ik een gouden toekomst voorspellen binnen de metalwereld dat begint met Goldkinder.