We Fall Slowly – My Turn

Voor het nieuwe album My Turn is We Fall Slowly een samenwerkingsverband aangegaan met Wouter Bessels en Iris Sijbom. Wouter heeft een ficitef verhaal geschreven over een dame die nogal wat moeite heeft met het succes dat zij heeft verworven. Succes is mooi en heeft voordelen, maar er is ook een keerzijde. Dit verhaal komt vooral tot uiting in de gesproken tracks tussen de composities van We Fall Slowly. Het verhaal in steenkolenengels is inhoudelijk sterk, maar de uitvoering ervan vind ik zelf niet prettig.
We Fall Slowly verbindt het ‘luisterboek’ met vijf composities die qua geluid in het verlengde liggen van wat ik gewend ben van de band. Dat betekent aansprekende popliedjes binnen het indierockpopgenere.
Met Swoon wordt duidelijk dat het gitaargeluid van Maarten Righarts, Paul Katuin en Gerwin Vrieling sterk bepalend is voor het geluid van de band. Swoon is een eigenzinnig gitaargeoriënteerde compositie die herkenbaar is voor We Fall Slowly met een regelmatige opbouw naar krachtige refreinen.
In Sense lijkt gevoel de belangrijkste inspiratiebron te zijn. Een subtiel gitaargeluid vormt de basis waarop het geheel is opgebouwd. Het zorgt voor een luchtige ondergrond voor een compositie waarin raggende riffs toch regelmatig naar voren worden gezet. Hoewel Sense sterk wordt ingezet, wordt het toch niet zo als krachtig/hard ervaren en eindigt het emotioneel, vol gevoel.
Bij het beluisteren van Shift snap ik nog altijd niet dat dit vaderlandse zestal de tenten op Lowlands nog niet op stelten heeft gezet. Shift is namelijk een compositie met een heerlijk aansprekend geluid binnen het mainstream indiepopgenre. In Shift blijkt des te meer dat We Fall Slowly nog altijd in staat is om stevige rock geschikt neer te zetten voor een breed publiek. Zelf vind ik het jammer dat het verhaal, tot dusver tussen de composities in opgenomen, nu halverwege Shift op de voorgrond wordt gezet. Het stoort me een beetje, hoewel het een mooi aanzet is voor de tweede helft van de compositie. Er wordt gewerkt naar een krachtig bombast. Dit blijft uit, hoewel het karakter wel vol krachtige emotie zit.
Met Reborn gaat We Fall Slowly verder op de ingeslagen weg door te werken met een herkenbaar geluid waarin op een gegeven moment een hele zware logge riff even het algemene karakter verandert. Kenmerkend voor het geluid in Reborn is de sterke pulserende drum van Jan Schippers. Als een vloedgolf zorgt hij voor een sterke schuimende branding waarin de overage leden van We Fall Slowly mogen accelereren.  Vooral de (samen)zang in Reborn is goed neergezet.
Your Turn sluit dit toch bijzondere schijfje af. Misschien, behalve binnen de verhaallijn, is de titel ook wel erg kenmerkend voor de sfeer van de compositie. De indiepoprock is hetgeen van waaruit We Fall Slowly opereert, maar gaat muzikaal regelmatig verrassende andere kanten op. Van ingetogen zangpartijen tot heftige gitaar-rag-riffs.
My Turn kun je gerust ambitieus noemen. Het muzikale luisterboek biedt verhaal én muziek. Een soort digitale musical zonder dans. Muzikaal gezien grijpt We Fall Slowly me wel weer. Het vertrouwde geluid van de band wordt ook hier consistent neergezet. Meer van hetzelfde, maar daar hoor je mij niet over klagen.
Nieuwsgierig geworden naar het resultaat? Op 20 januari zal de grote kerk in Emmen het decor zijn van de liveshow die het werk ook visueel zal ondersteunen.