We Lost The Sea – Triumph & Disaster

Veel fysieke albums die ons bureel bereiken gaan vergezeld van een zogenaamd promosheet. In dat sheet lees je een lofzang over de band en het album. Doorgaans vol met superlatieven. Geloof me, we ontvangen alleen maar wereld albums wanneer je de informatie mag geloven. Vervolgens haal ik het sheet door de shredder….
Bij het hier besproken schijfje van We Lost The Sea (merkwaardige naam voor een Australische band) zat ook zo’n epistel. Daarin las ik dat deze groep cinematografische instrumentale post-apocalyptische post-rock speelt. Dat is een mond vol, zelfs wanneer je een grote hebt…
Het thema van dit album stemt niet tot vrolijkheid. Want wanneer je de mannen mag geloven gaat de wereld eraan wanneer we niet snel maatregelen nemen. Een onderwerp wat vrijwel dagelijks voorbij komt en geen nieuws meer is natuurlijk. Op Triumph & Disaster wordt in 65 minuten, verdeeld over zeven nummers, het beeldende verhaal van de nakende ondergang verteld. In dit geval door een moeder aan haar zoon. En dat ook nog eens op de laatste dag voor het definitieve einde.
Het album is een hele kluif. Een kluif die de energie bij ieder nummer verder uit je lichaam zuigt. Waarbij je (ik althans) hunker naar de laatste toon. Maar liefst drie van de zeven nummers klokken tussen de 10 en 15 minuten. Te beginnen met Towers. Apocalyptisch? Zeker. Post-rock? Ook. Cinematografisch? Mwoh. Het vaak dubbele gitaarwerk en de doffe en soms rammelend klinkende (snare)drums doen het voorkomen alsof het geheel slecht geproduceerd is. Of is dit bewust gedaan? Daar ging mijn gedachte meer naar uit dan naar het muzikaal gebodene.
Het vervolg van het album is van hetzelfde laken en pak. Alle registers op snaren en toetsen worden opengetrokken. Niet zelden ontstaat er een ondoorzichtige brij van pessimisme. Tevergeefs wacht ik op het voorspelde einde van de wereld, want je verwacht dat dit album met een ‘big bang’ eindigt. Niets van dat al. Breed uitgesponnen gitaarpartijen, een scala aan piano- en synthesizer riedels en loopjes. Beklijven deed de muziek bij mij nergens. Maar ik vermoed dat dit eerder aan mij ligt dan aan de band.
Vermeldenswaardig is het prachtige artwork bij dit album. Het lijkt alsof daar meer zorg aan is besteed dan aan de muziek. Nieuwsgierig? Er is een speciale webpagina met beeld- en tekstmateriaal. Voor het overige is Triumph & Disaster een schijfje voor de liefhebber van rustige donker getinte instrumentale post-rock.