Het is natuurlijk geen toeval dat het nieuwe album van Wednesday 13, Horrifier uit is gekomen in oktober, de Halloween maand. Zoals altijd zitten alle nummers vol horror elementen. Om die reden is dit dan ook het uitgelezen moment om de sympathieke frontman te spreken.
Proficiat met het nieuwe album. Vooral Inside Out vind ik gaaf, met die zware riff in het begin. Waar komt die vandaan?
Het coole van dat nummer is voor mij, dat het zwaar klinkt maar nog steeds Wednesday 13 is. Voor dat nummer kwam eerst de muziek, toen de tekst. Toen ik de muziek hoorde moest ik denken aan Captain Howdy van de Twisted Sister plaat Stay Hungry. Twisted Sister stond bekend om nummers als We’re Not Going To Take It en We Wanna Rock, maar toen ik dat nummer hoorde dacht ik, ‘wauw wat een heavy band’’. Net als bij KISS, als je I Wanna Rock And Roll All Night hoort is dat heel anders dan God Of Thunder. Dus vanuit die gedachte maakten we Inside Out.
Het album lijkt een mooie weergave van alles wat Wednesday 13 in huis heeft.
Ja, goed gehoord. Over het algemeen lijkt het meer op het eerste album dan ooit, met daarbij nog een aspect van elk van onze albums. Met dat idee ga ik er altijd in. Ik dacht terug aan alle vorige platen bij het componeren. Ik had twee jaar vrij vanwege COVID dus had ik de tijd om naar mijn oude muziek te luisteren en te beslissen wat ik er het leukst aan vind. En dus toen het tijd werd om de nummers samen te stellen voor Horrifier, probeerde ik terug te gaan in gedachten en naar de eerste Wednesday 13 platen, te bedenken wat mijn favoriete nummers daarvan zijn en een nummer proberen te schrijven dat vergelijkbaar is met die stijl. Ik denk dat dit de reden is waarom deze plaat klinkt alsof er iets op elk album staat dat we eerder hebben gedaan en het bekend in de oren klinkt. Als je het mij vraagt hebben we een goede plaat die nog steeds zo sterk is als de allereerste die uitkwam.
Ik heb begrepen dat het nummer The Other Side gaat over je overleden moeder. Wat heeft dat verlies met je gedaan?
Je moeder verliezen is moeilijk. Het is iets waar je niet overheen komt. Ik droeg dat lied op aan mijn moeder en aan Joey Jordison (van Slipknot en Wednesday’s band Murderdolls die enige tijd terug overleed, – JvdS). Haar overlijden had niets met COVID te maken, ze was gewoon erg op leeftijd en plotsteling. In die periode had ik ook een neef die stierf en toen had ik nog een tragedie in mijn familie door een vreselijk auto-ongeluk. Toen stierf ook nog Alexi Laiho (van Children of Bodom, – JvdS) en zes maanden later, Joey. Ik had nog nooit zoveel overledenen in mijn familie en vrienden tegelijk. Dat was moeilijk. Weet je, het is nog steeds moeilijk om mee om te gaan. Maar gelukkig heb ik altijd muziek als mijn uitlaatklep gehad. Ik denk dat mensen dat lied kunnen horen en zich ermee kunnen identificeren. En ik heb niet geprobeerd om er een droevig nummer van te maken, maar bijna positiefs te laten klinken. Het was een moeilijk nummer om te schrijven. Ik weet niet zeker of ik het live kan spelen.
Wat ik heb geleerd is dat iedereen op zijn of haar eigen manier met een dergelijk verlies omgaat.
Absoluut. Weet je, hebt zo je donkere dagen waarop je het gewoon even niet meer weet. Maar het doet je ook beseffen hoe kostbaar het leven is en hoe kort het kan zijn. Dat je elke dag zo volledig mogelijk moet leven. Ik heb het geluk dat ik in staat ben te doen waar ik als kind van droomde. Dus ik probeer dat nooit als vanzelfsprekend te beschouwen.
Je bent ook een fanatiek speelgoedverzamelaar, toch? Wat is je favoriete verzamelstuk?
Oh ja. Ik ben een enorme speelgoedverzamelaar. Vooral van alles waar ik mee ben opgegroeid, van eind jaren 70, begin jaren 80. Ik ga over de hele wereld op zoek naar speelgoed en ik heb fans die weten wat ik leuk vind en me soms een oude doos met speelgoed brengen die ze jaren geleden van hun zolder hebben gevonden. Onlangs gaf een fan me een hele doos actiefiguren die ik nog niet had en die ik nog nooit eerder had gezien. Ik vind alles leuk, maar de belangrijkste serie die ik verzamel is GI Joe. En dan vooral die versie van de actiefiguren zoals die uitkwam in 1983. Mijn andere favoriet is de speelgoedlijn van He-Man & The Masters Of The Universe.
Wat vind je van de nieuwe versie van die laaste op Netflix?
Ik heb nog geen tijd gehad om ernaar te kijken, maar ik ga het zeker een kans geven. Ik vind het geweldig dat alle retro-dingen uit de jaren 80 nu opnieuw worden gemaakt en dat het op een andere manier wordt gedaan.
Wat is je heilige graal? Wat ontbreekt er nog van je collectie dat je echt graag wil hebben?
Ik heb leuke dingen, maar het enige dat ik nog steeds niet heb, is de Godzilla van ik denk 1979. Het is behoorlijk groot en was onderdeel van de Shogun Warriors speelgoedlijn. Ik heb het als kind nooit gehad, mijn vrienden hadden het wel en die zou ik alsnog graag willen hebben. Ik probeer het al een eeuwigheid te vinden. Dan is er nog iets van de oude Stretch Armstrong speelgoedlijn. Er was daar een slechterik, Green Monster die ik kreeg toen ik ongeveer vijf jaar oud was. Ik denk dat ze na ongeveer een jaar werden teruggeroepen omdat het spul dat erin zat waardoor het uitstrekte giftig was. Het zou eruit lekken en was dus gevaarlijk voor kinderen. Het hoofd was van plastic, maar het lichaam zat vol met deze chemische stof en ik denk dat het geërodeerd is nu. Dus het enige wat je nu van dit speelgoed kunt vinden, is eigenlijk nog het hoofd in de doos. Het gaat voor krankzinnig veel geld over de toonbank en ik zou dolgraag de doos en het hoofd willen hebben, want dat is het eerste speelgoed dat me ooit bang maakte. Toen ik het met kerst kreeg opende ik het en gooide het meteen terug in de kast. Op een dag keek ik in de kast en zag het en ik begon ermee te spelen en ze ik liet het niet meer los. Ik sliep er zelfs mee.
Natuurlijk hou je ook erg van horrorfilms. Volgens mij vooral het oudere werk?
Klopt, dat nieuwe werk spreekt me vaak niet aan, het CGI-computergedoe lijkt teveel op een computerspel. Ik ben opgegroeid met de praktische effecten. Weet je, ik keek gisteravond naar Reanimator en bedacht me hoe erg het zou zijn als het CGI was, het zou gewoon niet hetzelfde zijn voor mij. Ik ontdek ook nog steeds goede oude films. Zo zag ik Suspiria niet tot 10 jaar geleden. Dan zijn er nog de originele, zwart-wit Universal Monsters films natuurlijk. Of The Night of the Hunter met Robert Mitchum als priester met zowel ‘love’ als ‘hate’ op zijn handen getattoeerd. Daar zitten een paar van de mooiste, gekste scènes die je ooit hebt gezien in.
Wat kwam eerder, je liefde voor film of voor muziek?
Films, absoluut. Toen ik jonger hadden we thuis een illegale kabelaansluiting. En ik had alle filmkanalen en dus kon ik alles bekijken, van je Rambo tot enge films en komedies. Ik heb alles opgenomen toen. Ook al sta ik bekend als de horrorman, ik ben net zo’n fan van actiefilms uit de jaren 80, Chuck Norris, al die dingen. Toen ik Alice Cooper ontdekte werd ik echt verliefd op dat soort muziek. Het was een optelling van muziek en horror. Alice maakte nummers die soms vol horror zaten, maar hij had natuurlijk ook nummers als School’s Out. Toen ik begon met het maken van muziek, dacht ik: ik wil de man zijn die de hele tijd horror doet. Ik werd geïnspireerd door de Misfits, maar ook door Dokken’s Dream Warriors, Pet Semetary van The Ramones, Killer Clowns From Outer Space door The Dickies. Ik besloot dus een band te beginnen die niet een paar horror georiënteerde nummers heeft zoals die bands, maar het gewoon volledig als focus zou hebben.
Later heb je zelfs met Alice Cooper kunnen werken. Dat was vast geweldig.
Ja, Alice is in de loop der jaren een heel goede vriend van mij geworden en ik ben goede vrienden geworden met zijn familie. Zijn dochter is één van mijn beste vrienden. Murderdolls hebben in 2002 wat shows met hem gedaan en daarna zijn we vaker op tournee gegaan met hem. Toen we de laatste plaat maakten wilde ik dat Alice een intro op mijn plaat zou doen zoals Vincent Price deed op zijn album. Ik herinner me dat ik in onze tourbus zat om het geplande script voor hem uit te schrijven. Drie dagen nadat ik het hem stuurde kreeg ik het resultaat al van hem terug, hij had precies gedaan wat ik had opgeschreven. Ik had de grootste glimlach op mijn gezicht. Het was een droom die uitkwam.
Iedereen die ik interview die met Alice Cooper heeft gewerkt zegt dat het de aardigste vent in rock is.
Dat is hij ook. Hij is de aardigste man. Hij is gewoon cool, ik bedoel, je weet dat ze zeggen dat je soms niet je helden moet ontmoeten. Maar ik vind Alice bij elke ontmoeting alleen maar toffer. Hij is niet alleen een geweldige muzikant en getalenteerde artiest maar ook de ultieme vader en nu zelfs grootvader. Hij inspireert me op zoveel niveaus en speelt en zingt nog steeds geweldig. Ik kan nooit genoeg goede dingen zeggen over Alice Cooper. Hij is mijn held.
Je hebt ook nog een country project, Bourbon Crow. Kunnen we daar nog iets van verwachten?
Countrymuziek van tegenwoordig is niet meer dezelfde muziek waar ik mee opgroeide. Ik ben een grote fan van de vroege wortels van country. Bourbon Crow is gebaseerd op de originele countrymuziek, klassiekers. Ik hoop snel weer iets te kunnen doen met Bourbon Crow maar helaas het lijkt erop dat ik het voorlopig zo druk heb met Wednesday 13 dat ik er voorlopig niet aan toe zal komen.