De band Weezer draait al een flink aantal jaren mee. Wie leerde de band niet kennen in de jaren ’90 door hun videoclip van de hit Buddy Holly. Sinds het debuutalbum The Blue Album hebben de heren niet stilgezeten en aan het einde van de maand oktober verschijnt het nieuwe album Pacific Daydream. Ter promotie van het nieuwe album is de band in ons land en verzamelen alle fans zich voor de entree van 013!
Om de zaal op te warmen zijn The Orwells ingeschakeld. Al snel zijn de blikken gericht op zanger Mario Cuomo, wat een druk baasje is het toch. Gehuld in een scheidsrechtershirt stuitert hij over het podium en kijkt hij het publiek in alsof hij er direct in wil springen. De gitaren staan hard afgesteld en als de frontman daar vervolgens nog overheen moet zingen wordt het soms een gekrijs, waarbij we enigszins afvragen of het allemaal wel zo zuiver klinkt. The Orwells spelen een energieke rock ’n roll-set, maar krijgen het publiek niet echt mee. De grote zaal van 013 loopt ondertussen goed vol en de dertigers en veertigers kijken toe hoe de zanger zich maar druk blijft maken. Als de set bijna is afgelopen jamt de band er volop op los en bouwt op naar een niets zeggende climax, waarbij de rol van de zanger al wordt overgenomen door de andere bandleden. Het lijkt of Mario er wel klaar mee is en misschien denken velen van het publiek er ook zo over.
Als voor de tweede maal de lichten doven in de grote zaal is het tijd voor Weezer! De vlam slaat direct in de pan als de formatie aftrapt met Surf Wax America en wie zich dan ook afvroeg of de band nog oude nummers speelt weet direct het antwoord. 013 gaat vanavond terug in de tijd en het is volop genieten geblazen van Weezer. De band doet niet aan grootse rock ’n roll-looks, ze zouden eerder de conciërge of een leraar kunnen zijn op een middelbare school, waarbij zanger Rivers Cuomo misschien nog de scheikundeleraar zou kunnen zijn. Hij weet hoe de chemie werkt bij een show zoals deze. Men spreekt het publiek in het Nederlands toe en krijgt hiermee de lachers op de hand. De band heeft een leuke setlist weten samen te stellen en speelt veel oude nummers, waarbij de kelen volop open gaan. Van voor- tot achteraan zingt men graag mee op My Name Is Jonas en wordt er flink gedanst op Pork And Beans.
Natuurlijk staat er ook nieuwe muziek op het menu. Zo stellen de heren graag de nummers Weekend Woman en Happy Hour aan ons voor, maar de zaal leeft veel meer op als ze er tussendoor Undone (The Sweater Song) doen klinken. De nieuwe nummers laten een fris Weezer horen en ergens lijkt niet alles zo goed bij hetgeen te passen wat we al kennen. Misschien is onze hunker naar nostalgie te groot. Weezer tovert vanavond een glimlach op de vele gezichten door veel oude hits te spelen. Zelfs een cover van Outkast mag schijnbaar niet ontbreken. Een vol 013 zingt Hey Ya! en de band komt er dus nog mee weg ook. Muzikaal is het ook tiptop in orde, maar waarom de drummer zo ver naar achteren staat op het podium is een raadsel. De afstand tussen hem en de rest van de band is echt groot. Het publiek stoort zich daar niet aan en zingt en springt vrolijk verder op klassiekers waarbij Buddy Holly en Hash Pipe niet mogen ontbreken.
De avond wordt afgesloten met meedeiner Island In The Sun, waarbij de band allereest het intro speelt van I Took A Pill In Ibiza. Een bizar intro, maar het vervolg mag er zijn. Weezer pakt wederom het publiek in en de show is om door een ringetje te halen. Eigenlijk kan niemand genoeg krijgen van deze band en dat het toegift slechts bestaat uit het spelen van Say It Ain’t So is wel jammer. We hadden graag nog wat meer gehoord van de mannen uit Los Angeles. De festivalgeruchten voor 2018 zijn echter in volle gang, is er misschien ook een plekje voor deze mannen?
Foto’s door Marc Koetse – Rockportaal.nl
