Welcome Inside The Brain – Queen Of The Day Flies

De Duitse psychedelische progrock formatie Welcome Inside The Brain werd in 2015 opgericht. Nadat ze in no-time 500 exemplaren uit-verkochten van hun ongetitelde debuut ep, toerde men in 2016 in het voorprogramma van Banned From Utopia. Dat leverde bekendheid op die in 2017 resulteerde in een tournee door Frankrijk. In dat zelfde jaar werd het debuutalbum Celebrate The Depression uitgebracht. Gevolgd door het hier besproken Queen Of The Day Flies.
Het kwintet kent de volgende bezetting. Frank Mühlenberg (zang), Georg Spieß (gitaar), Johann Fritsche (orgel), Paul Lapp (basgitaar) en Hans Otto (drums). In zekere zin zijn de Duitsers op dit album ondanks retro-invloeden vernieuwend bezig. Wat te denken van een hun mix van King Crimson, David Bowie, Pink Floyd, Pat Metheny en zelfs The Doors en The Moody Blues voor wie dat horen wil. Maar vooral doordat de bandleden hun instrument technisch uitstekend beheersen.
Op Queen Of The Day Flies staan zeven nummers met een totale speelduur van ruim 40 minuten. Bij het beluisteren daarvan viel mij de link op naar de muziek van land- en label-genoten Karakorum. Karakteristiek en bijna alom aanwezig is de authentieke sound van een Hammond orgel, zoals op de swingende opener The Babtist Preacher te horen is. Men neemt ook tijd om instrumentale intermezzo’s lang uit te spinnen. Op Naked Philosopher gaat het er iets steviger aan toe door dominant gitaarspel van Georg Spieß. Ook hij krijgt ruim gelegenheid zijn soms bluesy spel te etaleren. Halverwege zit een intermezzo met uitstekende zang en orgelspel, dat naadloos overgaat in een instrumentaal stuk met wervelend Hammond.
Broken Record is een rustige een eenvoudige compositie met invloeden van americana. Het vuige en rockende titelnummer Queen Of The Day Flies raakt me persoonlijk minder. Het klinkt net iets te geforceerd in vergelijking met het voorgaande. Aan de andere kant zoeken de Duitsers hier wel grenzen op, wat ik te prijzen vind. Hoe anders is de sfeer op het navolgende White Room. Wat mij betreft het beste nummer op het album omdat alle bandleden hier in hun kracht zitten. Hier benadert de groep in een mix van psychedelische en progrock ook het meest Karakorum. Georg Spieß gaat wederom los in een zeer fraaie gevarieerde en lang uitgerekte gitaarsolo. Wanneer Frank Mühlenberg met hoge en loepzuivere zang bijvalt ontstaat spontaan kippenvel op mijn armen.
Call Me Liar laat een zomers en optimistisch geluid horen. Zowel de open en staccato drumpatronen als de gitaarsolo’s zijn geraffineerd en subtiel. Vreemde eend in de bijt maar naast White Room het andere hoogtepunt is Hometown. De lange intro is sinister en spookachtig met tal van vreemde en psychedelische synthesizers en percussie. Na tweeënhalve minuut volgt een plotselinge omslag. We horen onsamenhangende gesproken tekst van iemand die duidelijk onder invloed is. Gevolgd door een dynamisch stuk met stevig gitaarwerk en vet en swingend Hammond orgel. De heren leven zich een paar minuten flink uit, waarna opnieuw een psychedelisch en spookachtig intermezzo volgt. In de laatste minuten wordt langzaam toegewerkt naar een gedreven apotheose.
Welcome Inside The Brain is een van de nieuwe bands die authentieke  en retro muziek weet te vertalen naar een nieuw en modern geluid. Wat zou het mooi zijn wanneer deze groepen hun kunsten op Nederlandse podia komen vertonen. Daarvoor zou ik zelfs weer uit mijn luie luisterstoel komen.