Vanavond is het tijd voor iets bijzonders. Ik bezoek een keer niet een standaard pop- of rockconcert maar naar een heuse voorstelling waarbij muziek, theater, literatuur, poëzie, filosofie en beeldende kunst samen komen. In de nieuwe voorstelling “Mens” van zangeres Wende Snijders gaat het over de zoektocht naar de gevaren en de wonderen van het mens-zijn. De grote vraag die als een rode draad door de voorstelling loopt is: “Hoe ben je mens temidden van allemaal mensen?”.
Voor de de voorstelling “Mens” is Wende de samenwerking aangegaan met o.a. de schrijvers Dimitri Verhulst en Arnon Grunberg en met ariest Typhoon. “Mens” ging vorige maand in première en momenteel is Wende bezig met een intensieve tour langs diverse theaters en poppodia in Nederland. De recensies zijn tot nu toe allemaal lovend en wegens het daverende succes met veel uitverkochte shows is besloten om deze tour nog eens dunnetjes over te doen in het najaar. Ook de show vanavond in het Paard van Troje is uitverkocht en op 9 november 2017 zal Wende ook hier weer terug komen.
In de wachtrij voor de ingang worden diverse mensen kort geïnterviewd en wordt hen de vraag gesteld wat de reden is van hun bezoek aan het Paard en wat voor hen de gevaren en de wonderen van het mens-zijn zijn. Wanneer ik binnen ben zie ik dat het behoorlijk druk is, maar dat niet de volledige capaciteit van de grote zaal is gebruikt omdat er hele rijen stoelen zijn neergezet. Het is immers een theatervoorstelling en men kon vooraf een kaartje kopen voor een duurdere zit- of een goedkopere staanplaats. Het is blijkbaar toch nog niet voor iedereen even duidelijk en het duurt even voordat sommigen naar de juiste plekken zijn geleid door enkele beveiligingsbeambten.
Een half uurtje later dan gepland kan de voorstelling dan eindelijk beginnen. Er komen twee muzikanten op die Wende gedurende de hele show begeleiden op computers, synthesizers, een ouderwetse vleugel en een grote trom en een vibrafoon. Ze nemen plaats achter de computer en synthesizer. Het eerste kwartier produceren ze experimentele ambient soundscapes en drones. Niet iedereen in het publiek lijkt er veel acht op te slaan, maar ik merk dat het industriële geluid echt wel wat onderhuidse spanning teweeg brengt en dat er subtiel naar een climax wordt gewerkt. Wanneer deze er is, komt Wende het podium op en wordt er luid geapplaudiseerd. Ze spreekt het publiek toe en stelt hen de vraag: “Hoe ben je mens temidden van allemaal mensen”. Wat dan volgt is een grote muzikale reis waarbij Wende de donkere en de lichte kanten van het mens-zijn belicht. Door haar carrière heen heeft ze zich bediend van diverse stijlen, van subtiele Franse chansons, waar zij bekend mee is geworden, tot pop en electro. Al deze elementen komen als het ware samen in deze show. Intieme liedjes begeleid door piano, meestal bespeeld door Wende zelf, worden afgewisseld met stevige “in-your-face” nummers. Interessant is dat her en der de diverse stijlen op ingenieuze wijze zijn samengevoegd, wat bijvoorbeeld resulteert in een krachtige electro-versie van de Franse chanson Au Suivant van een van Wende’s grote inspiratiebronnen, Jacques Brel. Ook zingt ze enkele nummers in het Engels, maar de meeste nummers zingt ze in het Nederlands, zoals het hartverwarmende Als de liefde niet bestond en het opbeurende Mens, durf te leven wat luidkeels wordt meegezongen met het publiek. De hele voorstelling is tot in de puntjes uitgewerkt en het is een genot om naar te luisteren en naar te kijken. Achter op het podium staat een groot driehoekvormig scherm waarop prachtige visuals verschijnen die een mooie aanvulling vormen op de muziek en de poëtische teksten. Zo zien we een grote rode aardbol als symbool voor onze wereld die in brand staat en zien we ook diverse beelden van Wende zelf, zichzelf letterlijk bloot gevend, in innige omhelzing met een man en in gedachten verzonken. Na zo’n anderhalf uur komt Wende terug met een toegift, een nummer waarvan de tekst is geschreven door Dimitri Verhulst. Ze legt uit dat het nummer gaat over een stad die haar inspireert en waar ze aan verknocht is. Vanuit het publiek roept iemand “Den Haag!” waarop Wende hartelijk om moet lachen en terug roept: “Ja, ja, de bakermat van de democratie!” Daarna is de voorstelling helaas afgelopen en maken Wende en haar muzikanten een diepe buiging. Ze krijgen van het publiek een lange, staande ovatie en om me heen hoor ik alleen maar positieve geluiden. En na alle positieve recensies die al zijn verschenen heb ik er nog eentje aan toe te voegen. Deze voorstelling heeft mij tot in de kern van mijn ziel geraakt en kom superlatieven tekort.