Het is inmiddels drie jaar geleden dat het Anglo-Finse Wheel met de progressieve rock op het album Resident Human mij wist te overtuigen van de kwalitatieve kunsten. Het succes dat het album genereerde zorgde ervoor dat er een deal werd getekend met InsideOut Music. De EP Rumination werd daarna eind 2022 op de markt gebracht. Een EP met daarop drie nieuwe composities waarop Wheel hun veelzijdigheid al liet horen.
Begin mei komt het nieuwe album Charismatic Leaders op de markt. De band concludeerde in de afgelopen jaren dat het bij politici steeds minder gaat over de inhoud, maar meer op/over de persoon zelf. Een idee dat aan de basis stond van de teksten hoewel Charismatic Leaders niet als conceptalbum bedoeld is. Het is naar het idee van de band wel het meest krachtige album dat ze tot dusver hebben opgenomen.
Daar kan ik met de opener Empire wel in meegaan. Ritmisch gezien wordt er meteen een sluis opengezet. Het progressieve, meer rustige, karakter neemt het al gauw over om op te bouwen naar krachtige tussenstukken. Vooral naar het eind toe is de sprint stevig en krijgt het stemgeluid van James Lascelles de nodige rauwe randjes.
Na het relatieve korte Empire neemt Wheel ruim de tijd in Porcelain om sfeer te creëren. Voortdurend is er die onderhuidse spanning die als een jeugdpuist wacht om bevrijd te worden. Behalve muzikaal is de zang van James mede verantwoordelijk voor het mooie karakter dat Porcelain heeft meegekregen.
Verder luisterend naar het album krijg ik sterk het bubbelgevoel. Het gevoel dat je krijgt wanneer je in alle rust naar de muziek van Wheel luistert en de omgeving om je heen zich lijkt te vervagen, zodat je alleen bent met en in de muziek. De beide composities op het album die langer dan tien minuten duren, geven me dat gevoel.
De eerst bubbel is Submission. Submission is niet bepaald een rustige compositie. Het heeft een opzwepend ritme waarin alle facetten samenwerken om meer vaart te geven. De stuwende factor wordt mede bepaald door de repeterende riff maar daaronder drummer Santeri Saksala die continu snelheid houdt. In tien minuten gebeurt er natuurlijk meer. Zo lijkt alles weg te vallen na vijf a zes minuten en in deze setting met minimale muzikale ondersteuning gedijt de zang van James heel goed. Werkend naar het einde toe in de laatste drie minuten ben ik verloren in de lange hypnoprog waarin Jussi Turunen zijn gitaarspel laat surfen op de ritmesectie. Een geluid dat in de jaren tachtig in de new-wave ook altijd goed aanwezig was. Tien minuten blijkt te kort, zeker wanneer James met zijn stem de meer rauwe kant weer opzoekt.
De tweede bubbel sluit het album af. Het is The Freeze, dat innemend start. Ook hier wordt er danig gespeeld met ritmes, intensiteit en emotie. Vooral na vier minuten vindt drummer Santeri het blijkbaar wel genoeg. De emotie die tentoon gesteld wordt, krijgt een stevigere bite en de spanningsboog wordt langzaam aangespannen. Vanuit die stuwende basis krijgt het gitaargeluid meer karakter na zes minuten om na een minuut weer ruimte te maken voor de zang en de basisriff. Na deze golf is de muziek vrij kaal neergezet met zang meer op de achtergrond en een accent op de hi-hat. Uiteindelijk is er geen houden aan en wordt alle weerstand omver geblazen door een zware riff die het album sterk afsluit.
Of het album daarmee meer heavy is, weet ik nog niet. Saboteur halverwege start wel weer in een zware modus, maar qua geluid en ritme ligt het progressieve karakter toch duimendik bovenop het geheel. Leuk is het basaccent dat een meer prominente rol krijgt. Saboteur is een prettige compositie die menig progliefhebber kan waarderen. Vooral naar het einde toe is alles ingebed in een groovende progcocon.
Naast Empire duurt trouwens Disciple niet erg lang met vier minuten. De compositie start met een cello, het ritme is lekker onregelmatig en het vervolg inclusief zang doet sterk denken aan Riverside. Het basisritme is sterk neergezet. Maar dat geldt eigenlijk voor heel het album. De zang biedt in Disciple zeker en extra dimensie en alle elementen uit het proggenre komen voorbij.
Charismatic Leaders is een pracht van een album. Hoewel er misschien meer krachtigere momenten zijn toegevoegd aan de muziek is dat zeker een meerwaarde gebleken. Wheel bewijst een blijvertje te zijn en zullen ongetwijfeld tijdens de komende tour menigeen in vervoering achterlaten.