Wheel – Resident Human

Heel toevallig brengen Wheel en Wheel een album uit in 2021. Het Duitse Wheel komt met het eerste studioalbum in acht jaar en heeft echte doom als uitvalsbasis. Het album Preserved In Time telt zeven nieuwe composities. Bij het Anglo-Finse Wheel tellen we ook zeven nieuwe composities op het nieuwe album Resident Human. Deze band heeft de progressieve rock als basis en in deze review staan we stil bij de laatste Wheel.
Met Moving Backwards wisten de heren hun debuut te maken en hebben met Resident Human een vervolgstap gezet. Meer intens en meer kijkend naar een groter geheel heeft Wheel de lat hoog gelegd. 2020 was natuurlijk een moeilijk jaar en de burn-out van zanger/gitarist James Lascelles zette het opname-/schrijfproces enige tijd stil, maar de tijd die hij nodig had om te herstellen heeft er ook voor gezorgd dat hij tekstueel dieper en eerlijker kon zijn dan voorheen en volgens zichzelf de beste teksten ooit heeft geschreven.
Het album telt drie composities die langer dan tien minuten duren, maar daar is een progrockliefhebber niet vies van. Dissipating is de eerste en start met een paar eenvoudige gitaarnoten die meteen spanning oproepen en nieuwsgierig maken. Subtiel wordt er gewerkt naar een meer krachtiger vervolg en bouwt de compositie zich langzaam op totdat de muziekmuur overweldigend over je heen komt. De zang van James is helder en passend ingetogen. Wat gaandeweg de compositie opvalt en het album later, zo blijkt, een extra stimulans geeft is het sterke drumwerk van Santeri Saksala. Zijn spel is voor een groot gedeelte een belangrijke factor in het geluid van Wheel. Als een ritmische architect lijkt hij de wereld te scheppen voor het complete geluid van de band en beweegt zich weer bescheiden naar de achtergrond wanneer de serene basis naar boven komt drijven.
Wanneer we het toch over muziekmuren hebben, blijkt ook in Movement dit een mooie metafoor te zijn. Hier is het wel een muur gebouwd in wildverband want er wordt aardig met ritmes gespeeld waarbij de zangmelodie soms wat haaks lijkt te staan op de algemene melodie van de compositie. Gitaarliefhebbers kunnen zeker hier hun hart ophalen met een diversiteit aan technieken die gebruikt worden. Het proggevoel wordt hier tot in de precisie getriggerd. Rond de drie minuten krijgt het geheel sowieso een lekkere wending en is er een pas op de plaats dat de stilte voor de storm lijkt te zijn in de opbouw waarin de spanning gestaag weer wordt opgebouwd. Ook hier lijkt het drumspel van groot belang te zijn.
In Ascend lijkt Wheel het over een andere boeg te gooien met een groovy progstart. Ascend is doorspekt van passie die continu in het basisgeluid is verweven. Een basis van waaruit flink uitgehaald wordt naar muzikale erupties van geluk en kracht. Die kracht is wat meer naar de achtergrond verdwenen in het mooie Hyperion waarin het geluid richting Riverside beweegt. De kracht hierin is het herhalende patroon van de basismelodie die voor een groot gedeelte het karakter bepaald. In ruim twaalf minuten word je lekker alle kanten opgeduwd en weet Wheel je te overtuigen van de schoonheid van hun muziek. En schoonheid is ook nog eens ruim aanwezig in Fugue waarbij het instrumentale stuk de belangrijkste factor is en de zang meer onderdeel van het geheel. Ook hier dat hypnotiserende karakter waardoor je continu aangetrokken wordt door de sfeer die Wheel weet op te bouwen.
Titelnummer Resident Human bouwt zich langzaam op met gitaar en drum en de eerste drie minuten zijn het domein van het muziekspel waarin bassist Aki Virta zijn geluid sterk naar voren brengt. De zang van James gedijt goed op de progbodem en geeft het geheel net dat extra cachet waarnaar je soms op zoek bent. In de derde lange compositie jammen drummer Santeri en bassist Aki er lustig op los in een kort jazzy intermezzo maar worden daarna weer verleid tot strakke progritmes. Old Earth sluit het album bijna klassiek af met rustig pianospel en is daarmee een moment van overdenking over de wereld waarin we ons bevinden.
Resident Human is mijn kennismaking met Wheel en ze hebben me zeker overtuigd in de 51 minuten dat het album duurt. Lekkere progrock waarin krachtige elementen fraai opgebouwd samenkomen in zeven lekkere composities.