Het album Resident Human van het Anglo-Finse Wheel zorgde ervoor dat het label InsideOut Music geïnteresseerd werd en in september wisten beide partijen een deal te tekenen. Het eerst wapenfeit van deze samenwerking vinden we in de EP Rumination met daarop drie nieuwe composities (waarvan er reeds twee als single zijn verschenen).
Na de burn-out van James Lascelles in 2020 lijkt hij er sterker uit te zijn gekomen en dat vertaalt zich zeker in de drie composities op Rumination. Drie composities die hun basis in de progressieve rock hebben liggen, maar waar de veelzijdigheid van de band (zoals al op Resident Human) sterk naar voren komt.
Blood Drinker is zeker het meest zware stuk muziek op de EP. Het tempo is stroperig en het ritme lekker gevarieerd. Van gemakkelijke volgbare ritmes tot onregelmatige stukken, zet Wheel je geregeld qua telling op het verkeerde been. De zang is sterk en Blood Drinker zou gezien kunnen worden als een progressieve grungecompositie. Het gitaargeluid is in de basis zwaar riffend maar werkt zich daarnaast wevend door de melodie heen.
Dan tapt Wheel met Synchronise uit een ander vaatje. Door het gebruik van strijkinstrumenten start de compositie vrij klassiek. Een licht tikkend drumritme geeft het geheel wat tempo. De zang is in tegenstelling tot Blood Drinker vrij licht, helder en heeft een melancholisch karakter zoals ook een band als Arstidir dat kent. De gitaar is op standje akoestisch gezet en tokkelt de vlinders aan het decor. Qua sfeer verloopt alles lekker golvend. Van melancholisch minimaal tot mooi opgebouwde krachtstukken.
Het progressieve karakter tot slot komt sterk tot uiting in Impervious. Het ritme kent een onregelmatige regelmaat en krijgt vooral bij de start veel ruimte. De heldere zang leidt de kleine krachteruptie in die zeker gekenmerkt wordt door een zwaar gitaargeluid. Het gehele muziekspel zorgt juist dan voor het sterke en krachtige progkarakter dat je meezuigt. Stukken die door de ingetogen coupletstukken meer krijgen door het contrast dat ontstaat tussen de verschillende onderdelen. Naar het einde toe zet Wheel de laatste minuut sterk instrumentaal in en wedijveren de verschillende muzikanten om aandacht wat uiteindelijk resulteert in een emulsie van muzikale injecties die gezamenlijk een zachte weldadige ervaring bieden.
Met Rumination laat Wheel horen dat zij, mede door het gevarieerde spel, een sterke troef zijn in het progressieve genre. De EP is een mooi vervolg op Resident Human maar voor mij hadden de heren wel wat meer mogen opnemen, want Rumination smaakt enorm naar meer.