Vanuit het hoge Noorden van Europa opereert Where’s My Bible. Ik leerde de band kennen met het album M ‘N’ R in 2018. Een album dat een fijne vibe heeft, maar wat diepgang miste. Met de EP Circle bleek Where’s My Bible zich verder te hebben ontwikkeld en kreeg de muziek meer diepgang.
Het nieuwe album Kave hinkt een beetje op beide producten. De bedoeling was dat de nieuwe muziek meer in het verlengde zou liggen van de EP Circle en dat is ten dele gelukt. De basis van de muziek ligt nog altijd bij de deathmetal (met wat blackmetal-invloeden). Dat komt terug in Màni, een compositie in een strak deathmetaljasje met een gevarieerd zangaanbod. Naast de screams laat zanger Jussi Matilainen zich niet onbetuigd met gortdroge grunts waarbij je moet oppassen dat het geen vlam vat. De single Fenhir volgt hierop. Hier is de zang minder gevarieerd en dat doet me denken aan het album uit 2018. Dan mist het ineens diepgang en dat is jammer. Gelukkig krijgt de compositie na ruim drie minuten een sfeerimpuls en verschuift het karakter zich naar een band als Insomnium.
In Suden Hetki is de zang gelukkig meer overtuigend en ligt er een vette groove ten grondslag aan het geheel. Dit is deathmetal zoals ik het liever hoor. Zwaar, snel, maar ook vol melodie en sfeer. De tweede single Creator Of Abyss is dan verrassend. Het heeft iets industrieels over zich wat weer uitmondt in sterke deathmetal met een wat onheilspellend karakter in de zangpartij. Het zweept op en in Waves wordt het verder uitgebouwd. Waves heeft een vrij lang instrumentaal intro. Fijn is dat de compositie gevoed is met een lekkere melodie in een krachtig decor. Zowel liefhebbers van Behemoth en van Amorphis zouden hier van kunnen genieten.
De tweede helft van het album wordt voor een groot gedeelte gekenmerkt tussen kleine tussenstukken die naar alle waarschijnlijkheid verwijzen naar de Scandinavische mythologie die centraal zou staan voor het album. Er wordt zelfs gebruik gemaakt van een kraviklier (zelf gemaakt) en van een speciale tagelharp. Het album opende al vrij rustig in een Zen-modus met Yö, een compositie waarin de natuur centraal lijkt te staan. Musta Kuu heeft meer een tribalkarakter wat ook terugkomt in Deyr Sjalfr It Sama. Voor de gelegenheid heeft zanger Jussi zijn microfoon uitgeleend aan een zangeres die ook in de zen-afsluiter Aamu haar ding mag doen. Aamu eindigt trouwens waar Yö weer begint, zodat je de repeatknop gerust kan gebruiken. Tussendoor kun je ook nog tot rust komen bij de akoestische klanken in Runo. Het verband tussen de sterke deathmetalcomposities en de meer folkloristische stukken is mij wel ontgaan. Het staat namelijk ook in schril contrast met het donkere karakter in titelnummer Kave of de fijn melodieuze compositie Ghost From The Past dat barstensvol sfeer zit.
Kort samengevat is Kave een fijn album met een sterke deathmetalbasis. Het heeft zeker de diepgang die Where’s My Bible is gaan verkennen met de EP Circle. Daarmee is Kave zeker een geslaagd album van deze Finnen. Wanneer voor mij de composities en de tussenstukken meer een logisch verband krijgen, zal ik het zeker nog meer gaan waarderen. Daarbij is het artwork van grote schoonheid.