Na een bijzonder intro trappen ze af met de compositie Speedload waarbij de term Mosh and Roll enigszins vorm krijgt. Het pulserende ritme wordt fraai uitgevoerd. De screams klinken ergens wat vreemd in deze stijl muziek, maar die ‘andere insteek’ maakt je wel nieuwsgierig. Binnen de basisritme gebruikt Where’s My Bible? wat folklorachtige (hoempa)elementen. En ergens zijn er vergelijkingen te trekken met de opbouw van de albums van Avatar, hoewel het overkoepelende gevoel bij de muziek toch heel anders is. Die folkloristische elementen zijn trouwens ook goed hoorbaar in het bonusnummer aan het eind van het album, waarbij de Mosh and roll terug komt en de zangeres en het gesproken Finse woord naast het pompende drumwerk een ander accent aan het geheel geeft.
Gezien het album verplaatst het rock and rollgehalte zich naar een meer metalkarakter naarmate het album vordert. Dancefloor zou ergens diep verborgen een dansnummer kunnen zijn en ik moest denken aan I Hate To Dance van de Scandinavische collega’s van Mustasch. Het tempo ligt niet erg hoog maar het ritme is opzwepend en constant. Daarnaast is de riff erg aanstekelijk. Dit is toch pure rock and roll met een scherp randje. Dat is erg prettig, het enige nadeel is dat er weinig variatie in de compositie zit en daardoor nogal vlak overkomt. Het uptempo Absinthe is naar voren geschoven als single. Een mooi visitekaartje voor waar Where’s My Bible? voor staat. INterlude is een akoestisch instrumentaal stukje pauze waarna het geheel wat meer metalgericht gaat worden om te beginnen met de compositie Meatholder.
Leek de mix van de grunts en de screams kenmerkend voor de band, in Meatholder is de achtergrondzang wat meer melodieus en clean. Rifftechnisch ligt de muziek in het verlengde van een band als Amon Amarth.
Me Myself And I heeft een sterk karakter en past uitstekend in het hele plaatje van de Mosh ’n Metal die zij spelen. De clean vocals in de compositie geven het geheel een iets ander sfeerbeeld en gaan ergens terug naar de vorige eeuw. Deze compositie kent een welkome afwisseling in sfeer en het bevat een herkenbaar refrein dat bijgestaan wordt door een groovende riff en prettige gitaarsolo. De groove komt terug in Transcendence waarin de mix van grunts en scream goed neergezet worden. Samen met Absinthe is deze compositie ook het beste wat het album te bieden heeft.
Een album dat prettig klinkt, maar enigszins vlak is. Ik mis een beetje diepgang in de afzonderlijke composities. Bij elkaar genomen is het vijftal uit Finland wel op de goede weg en zitten er een paar leuke aanstekelijke composities in.