De cd, die de tweede is onder de paraplu van Nuclear Blast, kent daardoor misschien een meer episch, voller en krachtiger karakter dan eerder werk.
Suspended At Aphelion is opgezet in elf afzonderlijke nummers, die echter bijna niet los te beluisteren zijn. Goede voorbeelden hiervan zijn zeker Souls In Permafrost en Searching The Stars. De overgang tussen beide nummers markeert wel een overgang, maar het tweede gedeelte vloeit zeker uit het eerste gedeelte. Ook in Reminiscence Of Strangers loopt de gevoelige en sublieme gitaarsolo over in Lifelines Lost. Beide nummers geven een prachtig voorbeeld van de muziek die WHW maakt. Breed uitgemeten muziekstukken vormen de basis voor de composities waarin regelmatig toegewerkt wordt naar orchestrale hoogtepunten. Zanger Rain Irving weet de muziek prachtig te complementeren met zijn zangkwaliteiten. De afwisseling van zijn melodieuze zang met de gruntpartijen in Icarus And I geven het geheel een zwaardere lading mee. De keyboardlaag daaronder zorgt voor spanning en voor snelheid. Luisterend naar het nummer kan ik er niet aan ontkomen dat de band Muse eveneens een voorliefde moet hebben voor het geluid van WHW. Hoewel eerder is vermeld dat de cd eigenlijk in zijn geheel moet worden beluisterd valt Heartburst positief op. De op piano-gebaseerde compositie is fenomenaal te noemen. Het samenspel tussen zang, piano en gitaar is nagenoeg perfect uitgevoerd en laat de tijd even stilstaan bij het beluisteren ervan. Het uiterst opzwepende en instrumentaal onregelmatige Indifference Turned Paralysis vormt een mooi contrast na Heartburst. Fraai detail zijn de minutieuze fragmenten op klassieke gitaar. Christopher Ladd had zich trouwens al verdienstelijk gemaakt in de opener Introspectus waar hij een mooi duet speelt met cellist Mark Shuping. Introspectus zou kunnen volgen op de afsluiter Retrospectus waardoor de bal weer rond is eveneens de baan van de aarde rond de zon waar Aphelion naar verwijst.
Suspended At Aphelion is daarmee een cd die je 24/7 zou kunnen draaien en daar ligt ook de kracht van de cd. Ongeduldige mensen zouden de cd na één keer terzijde kunnen schuiven, maar het verhaal van de cd is een verhaal dat moet groeien. Daar ligt ook de kracht van While Heaven Wept. De muziek verveelt nooit en bij iedere luisterbeurt word je toch verrast door elementen die je eerder niet wist op te merken. De veelzijdige invloeden variërend van Beethoven tot This Mortal Coil en van Kitaro tot Holy Terror en alles daartussen geeft Tom Philips genoeg input om een veelzijdig episch muzikaal verhaal op cd te zetten dat (wederom) nimmer verveelt.