Bij aankomst in de zaal is de ruimte gehuld in dikke rookwolken, uitgepompt door de rookmachines die op hoge toeren draaien. Tegen de tijd dat eerste band Oathbreaker het podium op komt lopen, ziet men amper meer dan 1 meter door de dikke mist. Deze mist blijkt echter perfect bij de band te passen; hun atmosferische en donkere muziek wordt er alleen maar effectiever door. Zangeres Caro is vanaf het eerste moment het middelpunt van de aandacht, met haar wilde en bijna wereldvreemde optreden. Met haar lange bos haren zo gemanipuleerd dat het publiek het hele concert lang haar gezicht niet ziet, wordt het een grote bos haar en venijnigheid dat ons toeschreeuwt. Het past bij de muziek, dat een soort combinatie is tussen black metal en vieze, laaggestemde hardcore riffs. Het publiek is duidelijk geïntrigeerd en staat met bewondering te kijken naar wat er op het podium gebeurt. Deze band gaat grote dingen doen in de toekomst als ze dit doorzetten en wellicht staan ze volgende keer wel in de grote zaal mensen te betoveren.
Tweede band Hundredth past er op een of andere manier minder goed bij vanavond. Hun melodieuze hardcore sluit niet echt aan bij de rest van de bands en het publiek neemt ook een adempauze en een paar stappen terug voor de paar hardcore dansers die een kans willen hebben om iemand anders pijn te doen. Zelfs deze fans moeten na een tijdje erkennen dat op deze muziek niet echt goed werkt in combinatie met ninja trappen en zwaaiende armen. De band doet wat ze kan, maar het publiek heeft er weinig zin in en komt eerder voor de andere bands. Daarentegen krijgen zij wel de eerste voorzichtige stagedivers op het podium en er is 1 fanatieke fan die alle teksten terug schreeuwt naar de band, duidelijk gepassioneerd door deze band.
Na de keel operaties van zanger Loz Taylor heeft While She Sleeps een tijdje pauze moeten nemen. De vraag heerst of ze hun momentum kunnen heroveren voordat zijn keel een probleem had. Geen zorgen. While She Sleeps is beter dan ze ooit waren geweest. De hele band rent over het podium en er zijn te weinig ogen in de zaal om alles wat er gebeurt in de gaten te houden. De zanger duikt herhaaldelijk het publiek in om crowdsurfend te zingen. De bassist wordt het zat en duikt, gitaar en al, de moshpit in om daar een paar minuten door te spelen en het publiek aan te sporen tot grotere pits. Dit optreden voelt als het doorbreken van een glazen plafond; de band moet nu worden geteld naast de Architects en de Asking Alexandrias van de wereld. Deze band is nu niet meer te stoppen en het zal spannend worden om te zien waar ze uiteindelijk belanden. De band is zonder twijfel heavy genoeg voor de diehards maar met melodieën en zachtere passages om het publiek een adempauze te geven. Zanger Loz is een Duracell konijntje die het hele concert lang elke centimeter van de zaal bestrijkt en op 1 punt zelfs vanaf het balkon het publiek in springt op de lovende handen van de fans. Gitarist Mat Welsh neemt nu ook veel zang op zich, waarschijnlijk om Loz te ontzien maar het werkt en zijn meer melodische zang past goed naast de muziek die zijn bandleden uit hun instrumenten rammen. Na een slopende en gruwelijke versie van Dead Behind My Eyes en Seven Hills, sluit de band af met een grandioze Four Walls en nemen ze afscheid van een zaal die aanwezig is geweest bij een bijna historisch concert en wie weet waar While She Sleeps volgende keer staat.
Setlist:
1. New World Torture
2. Brainwashed
3. This Is The Six
4. We Are Alive At Night
5. Our Legacy
6. Crows
7. Torment
8. Kangaezu Ni
9. Life In Tension
10. Death Toll
11. Trophies Of Violence
12. Dead Behind The Eyes
13. Seven Hills
14. Our Courage, Our Cancer
15. Four Walls