Het Britse While She Sleeps heeft gestaag bekendheid vergaard en is een graag geziene gast in het Metalcore imperium. Met de klassiekers Brainwashed en You Are We heeft dit ensemble een toegewijd publiek verworven en zijn ze uitgegroeid tot een professionele band van wereldformaat. De meeste recente plaat is ondertussen drie jaar oud en liet een commercieel geluid horen en ook op de nieuwe singles zijn ze niet bang om door te evolueren. Anno 2024 verkopen de heren Alexandra Palace en tal van andere zalen uit en worden iedere dag weer nieuwe bands geïnspireerd.
While She Sleeps laat zich niet tegenhouden, zoals blijkt uit de vele raps op hun nieuwe plaat, die naadloos worden afgewisseld met de hardheid van weleer. Dit resulteert in een boeiende mix van composities waarin riffs en breakdowns nog steeds aanwezig zijn, maar waarbij een verschuiving naar een elektronisch fundament onmiskenbaar is. Deze evolutie maakt hun muziek toegankelijker voor een breder publiek, maar mist enigszins de vroegere agressie, hoewel die nog doorschemert in nummers zoals Rainbows.
Het titelnummer Self Hell belichaamt moderne Metalcore met een rustig refrein, harde coupletten en een dichtgemetselde productie. Zanger Taylor toont zijn veelzijdigheid door venijnige screams af te wisselen met zijn kenmerkende schone zang, wat perfect samengaat met de achtergrondzang van de gitaristen Long en Welsh. Hiermee behoort dit diverse titelnummer tot een van de beste tracks.
No Feeling Is Final, Dopesick en Down kennen allen een gastbijdrage, waarbij No Feeling Is Final als atmosferische interlude geldt, Dopesick een hommage aan Nu-Metal is en Down zich onderscheidt door hoogstaande riffs en een rechtlijnige instrumentatie, die doet denken aan het verleden. Hoewel de variatie wenselijk is, kan deze soms wat onsamenhangend aanvoelen, zoals het contrast tussen het uitgesponnen To The Flowers en de bijzondere instrumentale interlude Out Of The Blue. Volgens bekend recept sluiten de heren af met een semi-ballade, waarin in clean vocalen tot in perfectie worden gebracht. Een perfect getimede afsluiter die blijft hangen.
Self Hell is een uiterst herkenbaar product van While She Sleeps, maar experimenteert soms zo gretig dat een groter geheel ontbreekt. De hoogtepunten zijn voor mij persoonlijk de rechtlijnige nummers die aan hun vroegere glorie doen denken. Natuurlijk is en blijft dit gezelschap een metalband, maar weet mij te vaak te overspoelen met elektronische passages om mijn aandacht te behouden. Desalniettemin zal hier ook een doelgroep voor te vinden zijn en zal de groei van deze Britten alleen maar ten goede komen. Ik kijk vooral uit naar een live optreden, zodat ik deze nummers met meer uitbarsting kan horen.