Whispering Sons – Doornroosje (Nijmegen) 01/12/2019

Na een prima optreden van Whispering Sons op het Valkhof deze zomer zijn de verwachtingen hoog gespannen. Ondanks de stroomstoring sloegen de Belgen zich tijdens het Valkhof festival er bekwaam doorheen. Het is vanavond in Doornroosje niet voor niets uitverkocht.
Helaas komen de verwachtingen niet helemaal uit de verf. Het geluid lijkt niet helemaal in balans. Het geluid staat vreemd genoeg wel scherp afgesteld. Elk instrument is los van elkaar goed te horen, maar de verhoudingen lijken – zeker ten opzichte van de plaat – niet helemaal op elkaar afgestemd. Gevolg is dat de drums, de beats en bassist laten voelen dat ze er zijn, maar dat de zang en elektrische gitaar niet altijd even goed uit de verf komen. Vooral als frontvrouw Fenne Kuppens met haar eigenzinnige, zware stem het rustiger aandoet is het moeilijk(er) te volgen. Jammer, want dat bijna fluisterend hese zingen in combinatie met die soms ijselijke schreeuw en furieuze uitbarstingen maken de postpunk van de Whispering Sons juist zo aantrekkelijk. Het gitaargeluid lijkt vanavond ook iets te iel te staan. Daardoor wordt het wel heel erg ondersteunend aan de rest van de band. Technisch gezien is het gitaarspel, net als van de andere bandleden, erg goed. Het is duidelijk dat de Belgen het afgelopen jaar fanatiek hebben getoerd. Het maakt dat ik een beetje een dubbel gevoel over hou aan dit optreden. Aan de energie van vooral Fenne en de techniek van de band ligt het vanavond niet. Toch pakken de nummers me minder dan op plaat of tijdens het live optreden op het Valkhof. Wat vanavond ook meer opvalt is dat de band regelmatig hetzelfde trucje gebruikt. Dat wordt op de plaat nog vakkundig weggepoetst door details in de muziek, maar live begint het op het einde een beetje te storen. Het onderscheid tussen sommige nummers is daardoor moeilijk te horen. Wel mooi om alle nummers, waaronder het rustige en mooi opgebouwde No Image (begeleidt op keyboard/ piano en samples), van hun uitstekende debuut Image een keer allemaal live te horen.
Het eveneens Belgische Fornet verzuipt in de intentie om zo moeilijk mogelijk voor de dag te komen. De jazz aanpak en de soms als gedicht geformuleerde boodschap komt niet uit de verf. De band wordt omschreven als postpunk, maar de band lijkt eerder progressief, jazz en vleugje funk als basis te gebruiken. De donkere, vaak depressieve boodschap wordt op zo’n manier gebracht dat het niet past bij de muziek. De muziek is te veel een gekunstelde poging om als kunst te klinken, maar het komt daardoor erg veel te kort in het overbrengen van de emotie. Jammer…
Whispering Sons