Net als hun debuutplaat, ga je hier op een tripje terug in de tijd; de vroege zeventigerjaren, met bluesy rock, een snufje hippie-psychedelica en wat country/bluegrass met gospel en soul elementen. De duidelijke invloeden van bands als Allman Brothers en Outlaws zijn nooit heel ver weg.
Er wordt zeer passend bij het laat zestiger, begin zeventigerjaren gevoel geopend met Holy Smokes. Een wirwar van associaties aan dit prachtige muzikale tijdperk komen direct bovendrijven. Het titelnummer Double Dog Dare doet me aan hele vroege BZN denken; toen Jan Keizer nog achter het drumstel zat, er nog geen zangeres was, en ze nog met passie muziek maakten (maar er amper van rond konden komen). Bij FDIC moet ik toch direct echt aan Outlaws denken. De klankkleuren en het hele sfeertje; erg lekker! Vanaf hier zouden meerdere tracks live zo in meesterlijke jams kunnen veranderen; tegen het einde van enkele nummers gaat de bas heerlijk aan de wandel, en de gitaren volgen dan, al freewheelend, waarbij bij enkele stukken de vonken eraf vliegen. Die fade-out komt veel te snel bij sommige nummers. Glenn’s Tune bevat heuse “Southern” accenten en steelgitaar om het plaatje helemaal compleet te maken, terwijl er een lichtelijk onheilspellend “Window Of My Eyes” (ja, van onze Cuby) sfeertje ten grondslag ligt aan het schitterende Frozen Shadows, dat na enkele minuten zelfs de Iron Butterfly Acid-kant met een vleugje Santana opgaat.
Zeven hele lekkere retro-gouwe-ouwe boogie en acid-blues-rocknummers en twee “vullertjes”; het A Message From Our Sponsor-radiofragment en het “intro” Prelude. Nog steeds jammer dat ze de nummers van hun debuutdemo niet verder uitgewerkt hebben voor (vinyl)release, maar ja, je kan niet alles hebben. Met Double Dog Dare hebben de mannen weer een heel fijn album uitgebracht voor de liefhebbers van nieuwe kwaliteitsmuziek die klinkt alsof het in de vroege zeventigerjaren gemaakt is.