In augustus verscheen van White Lies hun derde album `Big TV`. De band uit Engeland scoorde met hun debuutalbum al behoorlijke successen en nu zijn de mannen terug aan het front. Ter promotie van dit nieuwe album is de band bezig aan een uitgebreide Europese tour en daarbij wordt Nederland niet overgeslagen. Na een show in Paradiso is nu de Effenaar aan de beurt. Over belangstelling hoeft White Lies niet te klagen, het bordje UITVERKOCHT mag weer uit de kast!
Als dan ook voorprogramma In The Valley Below aftrapt is het al meteen druk in de Effenaar. Het voorprogramma uit Los Angeles oogt meteen vanaf het begin erg duister. De bandleden gaan gekleed in de stijl zoals we die bij de streng gelovige Amish kennen. Enkel de flinke baarden en pijpenkrullen ontbreken nog. Zangeres Angela Gail staat in een spierwitte jurk op het podium en op haar hoofd draagt ze een hoge zwarte hoed. Daarbij maakt ze allerlei vreemde gebaren. Naast haar staat zanger en gistarist Jeffrey Jacobs. Samen delen ze een microfoonstandaard waar ook weer een rare vorm in zit. Wat we te horen krijgen is een zweverige set, waarbij de vocalen van het duo centraal staan. Het is alom mysterieus wat de groep laat horen en laat zich niet snel in een hokje vangen. Echter is zanger Jeffrey geen genadeloos gitarist en ook komen de vocalen van Angela ook te zacht door. Hierdoor zijn de teksten die over geweld, seks en religie gaan soms moeilijk te verstaan. Wel slaagt In The Valley Below erin om hun grauwe act vol verve te voltooien. Het regenachtige herfstweer lijkt zich prima te schikken aan het programma van vanavond.
De hoofdact White Lies grossiert namelijk ook niet in optimistische klanken. De band speelde al vaak in Nederland. Ten tijde van hun debuutalbum `To Lose My Life` waren ze op veel festivals te vinden en nu mogen ze de grote zaal van de Effenaar op zijn kop gaan zetten. De sfeer zit er meteen vanaf het eerste moment al in. Hun karakteristieke sound is na alle jaren nog exact hetzelfde en de band uit Engeland trapt af met `Getting Even`, een nummer van hun huidige album `Big TV`. De band heeft ondertussen de status van stadionact bereikt en dat betekent dat ze groots kunnen uitpakken. Dat doen ze vanavond ook met flinke schermen en een puike lichtshow. Daarbij mag een lasershow niet ontbreken. De mannen van de White Lies wachten niet geduldig af met het spelen van de hits, want meteen gooien ze er `To Lose My Life` erin. Het publiek reageert uitzinnig en zingt graag mee. De oude nummers blijken nog erg effectief vanavond.
Dat is ook meteen de zwakte van de show die White Lies laat zien. De nummers van hun huidige album `Big TV` hebben bij lange na niet het gewenste effect bij het publiek. Er ontstaat wat meer geroezemoes en ook bij de bar wordt het ineens wat drukker. De bezoekers blijken heel graag de oude bekenden te horen en dat terwijl de band juist zo hun best doet. Zanger Harry McVeigh zegt enorm blij te zijn om weer terug te zijn in Eindhoven. Hij vraagt zich ook meteen af hoe lang het ook alweer geleden is. Vervolgens zetten ze vlot hun show voort, de band houdt het tempo er wel in en laat eenieder graag horen welke nieuwe nummers ze eigenlijk gemaakt hebben. Her en der wordt er wel meegezongen en gaan de handen de lucht in. De immense lichtshow die ook over het publiek schijnt geeft dit mooi weer. Het is soms verblindend fel, al die lichten en die grote schermen op het podium. Men haalt alles uit de kast voor deze tour.
De avond voor deze show haalden ze nog wat meer uit de kast. Ze vertellen dat ze in Paradiso een cover hebben gespeeld van Prince en dat ze deze ook graag hier laten horen. “I Would Die 4 U” blijkt geen geweldig sterke vertolking te zijn van deze klassieker. Covers moet je op een goede manier brengen en anders moet je die simpelweg niet doen. Op de plek van deze cover hadden ze wel een nummer van het album “Ritual” kunnen kiezen, aangezien hier bijna niets van gespeeld is. Echter gaat dit niet gebeuren, want na een uur spelen sluit de band af met een schitterende vertolking van “Death”. De hit van “To Lose My Life” weet wederom iedereen te doen meezingen en springen.
Het kan echter niet zo zijn dat de show hiermee ten einde is gekomen. Onder luid gejuich keert de band van Harry McVeigh weer terug op het podium. Er blijken slechts twee nummers op het toegift te staan. Ietwat teleurstellend, want men verwacht van grote bands zoals deze wel een langere speelduur. Echter kiest White Lies voor een compacte krachtige show waarbij de kwaliteit boven de kwantiteit staat. De band sluit vanavond dan wel weer af met een nummer van het album “Ritual” Zoals ze zelf al in de afsluiter zingen, in hun genre is er niemand “Bigger Than Us”!