Whitesnake – 013 (Tilburg) 11-8-2016

In eerste instantie waren de geruchten dat dit de laatste tour van Whitesnake zou zijn. Waarschijnlijk heeft zanger David Coverdale zich echter bedacht want niets wijst erop dat het einde van de groep in zicht is. In ieder geval niet dit jaar. Toch is de Tilburgse poptempel niet uitverkocht deze avond. Het bovenste gedeelte blijft dicht waardoor het er op lijkt dat de animo voor Whitesnake iets terugloopt.
Daar kan een leuk voorprogramma als The Answer helaas ook geen verandering in brengen. De sympathieke Ieren hebben al eerder het podium gedeeld met Whitesnake  en waren o.a. de support act tijdens AC/DC’s wereldwijde Black Ice tour. Genoeg ervaring dus op een groot podium. Toch komt de muziek van de groep het best tot zijn recht in kleine clubs want ondanks het goede geluid krijgt The Answer het publiek niet echt mee. De gedrevenheid van zanger Cormac Neeson komt in een kleinere setting waar je er met je neus bovenop staat nou eenmaal beter over dan in een grote zaal.
De groep viert dit jaar het tienjarig bestaan van het debuutalbum Rise dat onlangs in allerlei uitvoeringen opnieuw is uitgebracht.  Bijna alle nummers die de heren vanavond spelen zijn afkomstig van die plaat. Uitstekende songs als Under the sky, Never too late, Come follow me en Preachin’ worden prima neergezet. Het optreden wordt afgesloten met twee nummers van het nieuwe album dat in november zal verschijnen.
Bij Whitesnake weet je van tevoren wat je te wachten staat. De setlist is al jaren voorspelbaar, de zang van Coverdale is eveneens al jaren naar de klote maar toch komt hij er steeds mee weg. Ook de drumsolo van Tommy Aldridge is al honderd jaar hetzelfde. Het publiek lijkt het allemaal niks uit te maken. Ook wijzigingen in de line-up hebben geen invloed op het totaalgeluid. En ondanks dat ik de band wel eens beter heb gezien en het publiek wel eens enthousiaster heb meegemaakt is het toch weer een zeer vermakelijke avond.
The Greatest Hits Tour 2016 doet zijn naam eer aan want er komen inderdaad nogal wat hits voorbij met o.a. Slide it in, Love ain’t no stranger, The deeper the love en Fool for your loving. Zelfs Ain’t no love in the heart of the city wordt na jaren weer eens van stal gehaald. De nummers volgen elkaar in hoog tempo op waardoor er tussendoor weinig tijd overblijft voor enige interactie tussen Coverdale en het publiek. Voorheen werden er nog wel eens verzoekjes uit de zaal ingewilligd maar daar is nu geen sprake meer van.
Na het vertrek van gitarist Doug Aldrich is Reb Beach na jarenlange trouwe dienst gepromoveerd tot muzikale bandleider. Het spel van Beach is een stuk melodieuzer wat de sound ten goede komt. Ook nieuwkomer Joel Hoekstra is in dat opzicht een aanwinst al komen zijn wijdbeense poses en algehele podiumpresentatie iets te gemaakt over. En toch lijkt de echte vonk te ontbreken deze avond. Zelfs onze eigen Adje Vandenberg wordt niet even apart aangekondigd en loopt tijdens het intro van Here I go again dan zelf maar het podium op. Dit uiteraard tot enthousiasme van het publiek. Misschien hebben ze het wel zo afgesproken maar het was leuk geweest als Coverdale onze nationale trots toch even extra in het zonnetje had gezet.
Ook de toegift volgt vreemd genoeg direct zonder onderbreking. En zo maakt Still of the night na exact anderhalf uur een einde aan een vermakelijk en degelijk concert.