2013 is “the year of the Snake” en daarom doet Whitesnake ook dit jaar Nederland aan voor een optreden in de Tilburgse poptempel. Inmiddels mag 013 toch wel “the place of the Snake” genoemd worden want het is niet voor het eerst dat de band hier speelt. Bovendien is het altijd een sfeervolle bedoening in de volle en gezellige zaal.
Zo ook op deze bloedhete avond op de warmste dag van het jaar tot nu toe. Nog voor er ook maar een noot is gespeeld loopt het kwik in de zaal al snel op tot ongekende hoogte. Aan Walking Papers de makkelijke taak om de enkeling die het zweet nog niet op de kop heeft staan alsnog op te warmen. Dat lukt de band van bassist Duff McKagan (Guns N’ Roses/Velvet Revolver) overigens best aardig. Muzikaal is de ouderwetse bluesy rock niks nieuws onder de zon maar de prima nummers worden smaakvol en enthousiast gebracht. Toch lijkt het publiek in deze hitte de energie te sparen voor David Coverdale en consorten.
En terecht, want ook onder extreem warme omstandigheden bewijzen de heren zich prima staande te kunnen houden met Coverdale als sympathieke en charismatische frontman. De uitstraling van de man is nog altijd uniek. Van zijn stem is weliswaar weinig meer over maar hij compenseert dat gemis met zijn enorme persoonlijkheid. Gesteund door een geoliede band met o.a. gitaristen Doug Aldrich en Reb Beach en (terug van weggeweest) Tommy Aldridge op drums krijgt het enthousiaste publiek een ouderwetse rockshow voorgeschoteld. Een goed geluid en een prachtig verzorgde lichtshow zijn de kersen op de taart.
Een concert van Whitesnake heeft altijd een bepaalde voorspelbaarheid. De solospots van Aldrich en Beach zijn misschien niet meer van deze tijd maar zijn ongetwijfeld nodig om Coverdale’s stem de nodige rust te gunnen. Dat geldt ook voor de drumsolo van Aldridge waarbij wel gezegd moet worden dat het na ruim 30 jaar dezelfde drumsolo hoog tijd wordt om eens iets nieuws te bedenken want deze kennen we nu wel.
De setlist is een prima mix van oud en recent materiaal. Opener Give me all your love, Ready an’ willing, Don’t break my heart again en Is this love zijn allen klassiekers en worden ook als dusdanig onthaald door de enthousiaste aanwezigen. Een van de hoogtepunten is Gambler van het Slide it in album (1984) dat wordt opgedragen aan de overleden oud-Whitesnake leden Mel Galley, Cozy Powell en Jon Lord. Ook recentere nummers als Can you hear the blind blow, Love will set you free en Forevermore komen prima uit de verf.
Opvallend is het ontbreken van Ain’t no love in the heart of the city. Toch jarenlang het prijsnummer van een Whitesnake concert. Het letterlijke kookpunt wordt bereikt als onze eigen Adje Vandenberg het podium betreedt om het Nederlandse feestje compleet te maken middels Fool for your loving, Here I go again en toegift Still of the night. Een mooie afsluiter van een goed en vooral warm avondje.
Whitesnake – 013 (Tilburg) 18/06/2013
371
vorig bericht