Niet vaak kun je in Noord- en Midden Limburg metal bewonderen, maar bij sporadische gelegenheden kun je het beste terecht bij de Azijnfabriek in Roermond of zoals vanavond, bij Grenswerk in Venlo. De Belgische band Wiegedood behoort tot de top van de Benelux en zal vanavond hun unieke muzikale creaties tentoonstellen, terwijl de Nederlands/Duitse formatie Alkahest het voorprogramma verzorgt.
Alkahest weet op sublieme wijze een unieke draai te geven aan de verzadigde Metal-markt door het mengen van Post Metal met Death Metal. Daarnaast schakelen ze naadloos tussen sferische passages en onverbiddelijke Death Metal. De daarbij behorende vocalen zijn net zo divers. Zo horen we diepe grunts en hoge screams, maar biedt de muziek ook ruimte aan clean vocalen. Alkahest is in staat om je binnen één nummer te laten wegdromen om je vervolgens plotseling te doen ontwaken. Deze ervaring herhaalt zich vanavond meermaals. De nadruk ligt op het creëren van een sfeervolle ambiance en dat doen ze met verve. De riffs zijn strak en afwisselend, en het drumwerk bovenmatig hard.
Hoewel de zuivere zang goed tot zijn recht komt, zijn het vooral de ruwere varianten waarmee Cheyenne weet te imponeren. Het afsluitende nummer wordt een waar ritueel, waarbij de bandleden met open armen naar de lucht kijken, terwijl de zangeres sierlijk over het podium danst. Een nagenoeg perfect optreden van deze opkomende band, die recht had op meer publiek. Het is uitkijken naar nieuw werk.
Wanneer het Belgische Wiegedood aantreedt, is de zaal gelukkig beter gevuld. De band heeft afweer vier platen op hun naam, waarvan het goed ontvangen There’s Always Blood At The End Of The Road vorig jaar het levenslicht zag. Opvallend zijn de felgroene en -rode lichten die de zaal verlichten. Levy’s schelle vocalen en de onheilspellende riffs resoneren fantastisch. De repeterende ritmes en het sonische drumwerk op opener FN SCAR 16 weten menig bezoeker te hypnotiseren. Gesynchroniseerd headbangen is hierbij eerder regel dan uitzondering. De momenten van stilte tussen de muren van geluid vormen een welkome afwisseling. Het feit dat het gitaarduo Gilles en Levy regelmatig met de rug naar het publiek staat, past perfect bij de sfeer van de muziek. De onvermoeibare drummer Wim bespeelt het drumstel strak en vakkundig en neemt zijn welverdiende rust tijdens de tussenpauzes.
Hoewel Black Metal niet bekend staat om zijn virtuositeit, laat Wiegedood een scala aan kunstige gitaarpartijen horen, waardoor het ontbreken van een bassist ruimschoots gecompenseerd wordt. Met Ontzieling komt het eerste nummer van een andere plaat aan bod. Deze herbergt zijn plaats namelijk op deel twee van de De Doden Hebben Het Goed trilogie. Een relatief rustig nummer, maar met een geweldige uitvoering. Wiegedood is namelijk op geen fout te betrappen. Door de voortdurende veranderingen in pedalen blijft de show levendig en behoudt het de aandacht van het publiek. Levy richt zich vooral op screams, maar op Now Will Always Be horen we ook keelzang, die hier vanavond perfect ten gehore wordt gebracht. Dit is slechts één van de vele hoogtepunten van dit optreden.
De jazzy passage op Wade vloeit naadloos over in het oorverdovende geweld van Nuages. De melodische afsluiter Carrousel maakt een einde aan deze set. Met slechts 65 minuten speeltijd komt dit einde eigenlijk veel te vroeg. Ondanks de duidelijke nadruk die op het laatste album wordt gelegd en daarmee het ontbreken van verrassingen op de setlist, overtreft Wiegedood zichzelf. De atypische muziek brengt een fris geluid in het overvolle genre.
Soms vergeet je hoe goed een band daadwerkelijk is, tot je ze weer live aan het werk ziet. Deze band is daar het perfecte voorbeeld van. Op één enkele slot-merci na, verspilt Levy geen seconde aan woorden, maar spreekt vooral de muziek. Voor mij het meest boeiende optreden dit jaar in dit genre.
Foto’s: Priscilla Derks
