Met De Doden Hebben Het Goed II gaat Wiegedood moeiteloos over die hoog gelegde lat. De pure klasse is op het tweede album nog steeds aanwezig. De muziek van het trio ligt volledig in het verlengde van het debuut, misschien nog iets meer uitgepuurd en waarschijnlijk dankzij het live spelen klinkt alles wat organischer, met razendsnelle riffs, verwoestende blastbeats en soms subtiele details en wendingen die het voor de luisteraar interessant maken.
Het verschil met het debuut is dat zanger Levy Seynaeve op De Doden Hebben Het Goed II nog dichter bij het live-geluid zit. Zijn teksten klinken nog een stuk woester, urgenter en onvoorwaardelijker en stralen nog meer dreiging en bezetenheid uit dan die op het debuut. Hij snerpt en krijst, spuwt en bijt en grijpt je bij de strot.
Wiegedood heeft deze keer slechts vier nummers nodig om toch goed meer dan een half uur vol te maken en dat gaat op geen enkel moment vervelen, ook niet in het tot 11 minuten uitgesponnen Cataract, waar een zekere loutering van uitgaat. Elk nummer van dit album is een verhaal op zich. In Ontzieling zit een oerkracht die al lang niet meer gehoord werd in black metal. De afsluitende Smeekbede is een perfect gedimensioneerde woede-aanval op uw trommelvliezen.
Het siert de mannen van Wiegedood dat ze de moeite hebben genomen om met dit tweede album nog beter te willen doen dan op hun debuut. De weg die ze met Wiegedood gekozen hebben, leidt niet naar makkelijk succes en daar zijn ze zich op dit tweede album goed van bewust. Met De Doden Hebben Het Goed II maken ze duidelijk dat ze een blijvertje zijn in hun genre en dat er nog meer moois zit aan te komen. Wij kijken al uit naar De Doden Hebben Het Goed III.
Snelle beslissers kunnen zaterdag nog naar de albumvoorstelling in Kortrijk (België).