Mooi op schema trapt de Zwolse formatie The Heroes af. Zij mogen de zaal opwarmen voor de hoofdact straks. De driemansformatie speelt punkrock en lijkt te zijn blijven hangen in de jaren tachtig. Een tiental nummers komt voorbij in een vlot tempo. De airco staat behoorlijk fris maar zanger André Barendsen staat met ontbloot bovenlijf op het podium. Zijn broer Erik-Jan speelt de bas en beiden speelden voorheen in de band Simpel die ooit nog eens voorprogramma’s speelde voor Herman Brood. Er worden nummers gespeeld van het onlangs uitgebrachte album White Nighs, Black Shade.
Als het tijd is voor de hoofdact komt Koos van Dijk het podium op. Hij herinnert het publiek aan de optredens van Brood in New York en kondigt aan dat het optreden van vanavond ons terug zal voeren naar die tijd. De set begint met Ladykiller, een klassieker zoals er meer zullen volgen vanavond. De avond zal gevuld worden met een mix van Brood nummers en eigen materiaal, afkomstig van het onlangs verschenen No Time To Waste album.
Hit na hit dendert de zaal in, Rock’n Roll Junkie, Hit, Doin’It, Doreen, Still Believe, Sleepin’Bird en meer. Het is een groot feest van herkenning. De inmiddels goed gevulde zaal, veel laatkomers blijkbaar, zingt uit volle borst mee met de bekende nummers. Op het podium vechten Dany Lademacher en David Hollestelle, beide getekend door de tijd, hun gitaar battles uit tot groot genoegen van de aanwezigen. Lademacher heeft zichtbaar plezier en het is mooi om te zien hoe gedreven er gespeeld wordt. We zien een strak geoliede en energieke band. Op toetsen zien we Otto Cooymans, de bas wordt bespeeld door Gee Carlsberg en achter het drumstel gaat Jan ‘t Hoen tekeer. Zanger Edgar Koelemeijer steekt met kop en schouders boven zijn metgezellen uit. Hij is degene die de rol van Brood zal moeten vertolken, een onmogelijke opdracht lijkt het.
Koelemeijer weet de zaal mee te krijgen maar het is duidelijk dat de meeste aandacht uitgaat naar Hollestelle en Lademacher die na elke solo een oorverdovend applaus ontvangen, en terecht. Na een blokje eigen materiaal met nummers als 7:30 Train, No Time To Lose, Angels Falling en I’m Waiting For The Man, is het weer tijd voor Brood materiaal. Koelemeijer kondigt een nummer speciaal voor alle dames in de zaal aan en de band zet All The Girls’re Crazy in, humor. Na I Love You Like I Love Myself, dat trouwens als Margaritha op de setlist staat, en Saturdaynight is het concert ten einde. Koos van Dijk klimt weer op het podium en stelt de retorische vraag of de zaal meer wilt, uiteraard willen we meer, meer, meer.
De set wordt afgesloten met Never Be Clever, gevolgd door het aan Brood opgedragen Refugee van Tom Petty en de allerlaatste van de avond is Checking Out. Het was een geweldige avond! Een perfecte zaal voor dit soort optredens, klein en intiem, goed bereikbaar en niet geheel onbelangrijk: gratis parkeren. Als na afloop de bandleden de zaal inlopen zijn er meerdere aanwezigen die de kans aangrijpen voor een gesprek, foto of handtekening. En daar nemen de heren dan ook de tijd voor.
En Herman? Herman zag dat het goed was.
fotografie Ina Nieboer