Wille & The Bandits – Paths

Het studioalbum Steal uit 2017 zorgde min of meer voor de Europese doorbraak van Wille & The Bandits, waar ze in de jaren ervoor in hun thuisland Engeland al een goede reputatie hadden opgebouwd. De afgelopen jaren stonden ze in het voorprogramma van Deep Purple, Status Quo, Joe Bonamassa en Warren Haynes. Na eerst nog een livealbum was het in 2019 weer tijd voor studioalbum nummer vijf, Paths.
De hoes laat al een beetje zien wat je kunt verwachten. De heren zijn namelijk getekend boven het een en ander aan bloemetjes. En ja, Wille & The Bandits heeft eerder iets liefs dan dat het testosteronsproeiende bluesrockers zijn. Maar vergis je niet, tekstueel hebben ze wel degelijk inhoud, ook op Paths weer. Zo is “One Way” een politiek pamflet en “How Long” een ode aan Soundgarden-frontman Chris Cornell.
Daarnaast zijn ze muzikaal allesbehalve platgepolijst. Integendeel, zanger/gitarist Wille Edwards (ja, met maar één i in zijn voornaam) is ook op instrumenten als de lap-steelgitaar en Dobro the horen, bassist Matt Brooks is op cello te horen en drummer Andrew Naumann hanteert onder andere djembés, conga’s en udu’s. Daarnaast heeft Edwards een prettig rauwe stem die ook zorgt dat het nergens gladjes wordt. Het eerder genoemde “How Long” is niet de enige track waarop de overeenkomsten met Chris Cornell opvallen. De basis is iedere keer weer rock en blues, maar er zitten ook elementen uit folk, hiphop en wereldmuziek in. Daardoor klinken ze soms bijvoorbeeld als een iets heavier versie van G.Love & Special Sauce, bijvoorbeeld in Keep It On The Down-low. Chakra is wat poppier, met een latinachtige percussie, terwijl Watch You Grow na een Indiaas aandoend intro aanvankelijk bijna als een soort Paul Simon-achtig popliedje aanvoelt. Het album wordt afgesloten met de rocker Find My Way en de prachtige rockballad Retribution.
Sowieso is het materiaal net iets meer de pophoek in dan op Steal. Dat is overigens geen straf, want het mengen van stijlen is gebleven en je kunt bepaald niet zeggen dat de heren hun sound in de uitverkoop hebben gedaan. Integendeel, het klinkt nog steeds als een verzameling warme liedjes vol stijlen, maar dan een die deze ronde toevallig wat meer poppy uitviel.
Net zoals op Steal levert het een prachtige plaat op. Ook zonder voortdurend testosteron te sproeien.

Wille & The Bandits website