Het antwoord is simpel: nee. Ook met de nieuwe bezetting, met gitarist/toetsenist Matthew Gallagher, bassist Harry Mackaill en drummer Tom Gilkes brengt Wille & The Bandits een mengeling van pop, rock, roots en psychedelica. Misschien dat de psychedelica iets prominenter is, maar dat is geen straf. Een track als Without You – van dik acht minuten, erg ongewoon voor deze band – doet wel wat aan Howlin Rain denken. Heel organisch beweegt de melodie zich door rustiger en hardere stukken, met Edwards die zich in zijn veelal maatschappijkritische teksten zo nu en dan á la Chris Cornell de longen uit het lijf brult zonder dat het écht uit de bocht vliegt. Dat is sowieso een patroon bij deze band. Opener Caught In The Middle begint bijvoorbeeld met een enorm fuzzy gitaargeluid dat bijna een doommetaltrack lijkt aan te kondigen, maar nee, dat blijkt alleen maar voor het refrein te gelden. De coupletten zijn juist heel poppy, met fraaie, lieflijke achtergrondkoortjes. En de overgang tussen die twee is iedere keer snel en toch logisch. Ik weet niet hoe ze het doen, maar ze doen het zonder dat het klinkt alsof er steeds plots een moker door de melodie gaat. Move Too Fast en Broken Words hebben heel funky ritmes, een beetje hoe je je voorstelt dat Little Feat anno 2022 zou klinken.
Dat is precies wat ook op de vorige albums te horen was: songs vol emotie die zich bijna ongemerkt en heel organisch door allerlei stijlen bewegen, alleen is het hier wéér een stapje beter. In al die emotie en in al het hard en zacht gaat er nooit écht de beuk erin en juist dat ingehoudene werkt bij deze band enorm goed. De liedjes blijven echte liedjes, waarbij de nog steeds prima instrumentatie echt alleen maar een middel is. Daarbij is er volop slidegitaar en Dobro te horen. Het grootste verschil met eerdre album is de aanwezigheid van een vaste toetsenist, die het geluid nog iets verder uitvult. Producer John Cornfield (Robert Plant, Supergrass, Muse) heeft gezorgd voor een heel open en warm geluid dat het rootsy karakter versterkt. De klapper is de afsluiter, de ballad Solid Ground, met de nodige Peter Green-invloeden in het gitaarwerk. Het is een geweldig einde voor een album van wat je inmiddels bijna de Britse tegenhanger van Howlin Rain mag noemen.
Hun bekendheid mag dan vooralsnog jammer genoeg (nog) geen gelijke tred houden met hun kwaliteit, maar je doet jezelf tekort wanneer je When The World Stood Still onbeluisterd laat.
Wille & The Bandits website