@Win – Desire

Bluesrock voor de ultieme avond in een café aan de bar.
Het eerste solo album van multi instumentalist Edwin Draaijer (ex-Nickel Odeon, Mojo Overdrive) is een feit. Herkenbare drumbeats, lekkere gitaarriffs en een goede blues stem. Elf nummers duurt het hele album, ruim 40 minuten. Alle nummers zijn gecomponeerd, uitgevoerd en geproduceerd door Draaijer zelf, op een viertal nummers na, waar hij hulp heeft gehad van Mrs. Honey. Het album opent met September, dat voor sommige luisteraars het ultieme liefdesnummer zou kunnen zijn of worden. Je nodigt je vriendin uit voor een rit in de auto, eind september. Het weer is nog lekker en je stopt bij een maïsveld om daar, spelend op je gitaar, haar je liefde te tonen. Niet alle nummers zijn tekstueel even sterk, maar de muzikale omlijsting maakt veel goed. One Man Wolfpack is een lekker stevig nummer, net als Love Royalty.
Hier en daar doet het album wat denken aan New Adventures en dat is niets om je voor te schamen. Rooftop gaat over het grote geheim dat je meedraagt, waarvan zelfs je vrouw en beste vriend niets van weten. In You Told Me vliegen de verwijten je om de oren, niets deed je goed. Er zijn ruim acht minuten nodig om alle tekortkomingen op te sommen. Your Eyes gaan over die blauwe ogen die de pijn verdrijven, alles wat nodig is, is een blik in die ogen. Uiteindelijk sluit het album af met het mooie, integere Eternal Peace.
Live gaat dit ook zeker een belevenis zijn, Draaijer is een uitstekende muzikant en weet muzikaal de luisteraar te boeien. En welk percentage van concertbezoekers let er nu op de teksten? Kortom, als er live optredens komen, zijn die zeker een bezoek waard.