Het kan verkeren. Bij een vorige stoner-avond in de Asgaard een jaar eerder waren alle tickets verkocht, dit jaar viel de opkomst wat tegen. Misschien ontbrak deze keer een lokale publiekstrekker als Fire Down Below, maar met Witch Piss, Hemplifier en Ditch stonden toch enkele leuke bands op de affiche. De eerste twee in dat rijtje hebben bovendien nog maar pas hun debuutalbum uit en daarmee was dit een unieke kans om nieuw stoner-talent te checken. De afwezigen hadden, zoals wel vaker, ongelijk.
Witch Piss mocht in Gent de debatten openen van deze The Stoner Espectacular mini-tournee die de drie bands ook nog naar Bree en Den Haag bracht. Deze Belgische band stond al eens eerder in dezelfde Asgaard en wat een progressie heeft deze band gemaakt. Witch Piss stond al van bij de eerste noten onder stroom en vooral zanger Peter is een aangename ontdekking als frontman: met een mooie toch ietwat ruwe stem en met genoeg charisma om de set ook visueel te dragen.
De set in Gent was het integrale debuutalbum Witch Piss en ook nog eens bijna volledig in de albumvolgorde. Els extraatje was er een knappe cover van 10.000 Years van High On Fire. Het publiek reageerde enthousiast op deze energieke set. Witch Piss is klaar voor grotere podia.
Hemplifier heeft een paar gelijkenissen met Witch Piss: gestart met leden die in hun vorige/andere bands andere metalgenres speelden en net hun debuutalbum uit. Maar deze band komt uit Malta en brengt zijn tracks nagenoeg integraal instrumentaal en met een flinke brok doom er in. Ook Hemplifier bracht zijn debuutalbum, The Stoner Side Of The Doom, integraal en nagenoeg in de albumvolgorde, aangevuld met Weedabix van hun Youtube-demo Frequencies From Another Dimension/Live From Our Rehearsal Spacecraft. Hun voorliefde voor jointjes en ander geestesverruimend spul steken ze niet onder stoelen of banken: de tracks waarmee ze hun set aanvulden, waren onder meer Bongitis en Trippin’ Giant.
Live is Hemplifier een belevenis en dan niet alleen door de muziek. Bassist Bażaż ziet er met zijn gezichts- en andere tatoeages al wat vervaarlijk uit, als hij speelt doet hij dat zo intens dat je er koude rillingen van krijgt. Het lijkt alsof hij elke seconde klaar staat om – als de slechterik in een B-movie – iemand in het publiek aan te vallen en de keel open te bijten. Maar bas spelen doet hij verdorie als de beste. Gitarist Emanuel ziet er dan weer uit als een gigantische, levende teddybeer en drummer Dino combineert een terugwijkende haarlijn met dreadlocks die de grond raken. Een gek trio bij elkaar, maar als band klinken ze perfect. Hemplifier was ook de band die de meest enthousiaste reacties kreeg van het Gentse publiek.
De derde band van de avond was Ditch uit Nederland. Zij brengen stonerrock met invloeden van Kyuss, Fu Manchu en Low Rider. Na Witch Piss en Hemplifier klonk Ditch bij het begin wat braafjes. Deze diesel moest eerst op temperatuur komen. De set bestond in hoofdzaak uit tracks van hun album Boca Do Inferno en het Gentse publiek mocht ook al eens proeven van nieuw werk (werktitels Jabba en Supa Scoopa) waarvoor Ditch binnenkort de studio ingaat. We beoordelen bands niet graag op hun uiterlijk, maar bij Ditch is er een groot contrast tussen bassist/zanger Douwe met zijn brave huisvader-look en de er als een woeste, bebaarde viking uitziende gitarist Eric (Stream of Passion, Vetrar Draugurinn). De drummer zit daar een beetje tussenin. Het helpt je street credibility ook niet vooruit als je White Smoke & Peyote aankondigt als ‘een nummer over de paus’ en als er ook nog tracks met titels als Gardenia in de set zitten.
Ditch is een fijne stonerband die nog wat zou kunnen werken aan zijn imago en podiumprésence. Hun beste tracks van de avond in Gent waren Michael Madsen (naar de acteur uit Reservoir Dogs), Obey The Mountain en Coldfoot, Alaska. Het nieuwe werk was zeker veelbelovend en dat album willen wij alvast eens checken. En we hopen van jullie hetzelfde.