Zodra die dwarsfluit opduikt in die 70’s progrock word je als luisteraar meteen en onontkoombaar naar je herinneringen aan Jethro Tull en Thijs Van Leer met Focus geduwd. De dwarsfluit-bijdragen zijn bovendien knap en krijgen zeker genoeg tijd en ruimte, maar zo virtuoos als Van Leer op zijn hoogdagen wordt het niet. De Italianen van Witchwood brengen hun tracks met de juiste muzikale vibe, maar niet elke nummer treft doel. Zanger Ricky doet het niet onaardig, maar ontbreekt soms wat volume en bereik voor de ambities die de andere bandleden in de strijd gooien. Zijn Engels is ook niet volledig accentloos. Leggen we daarmee de lat te hoog? Niet voor een band die claimt één van de beste nieuwe retrorockbands te zijn.
Daarmee hebben we al de belangrijkste opmerkingen over Witchwood getackled. Voor het overige excelleren ze in wijd uitwaaierende progrock die – wisselend – doet denken aan Marillion, Rainbow en Uriah Heep. De beste tracks staan in de eerste helft van het album (de A-kant van het vinyl, zeg maar), met Hesperus als absolute toptrack.
De cover van Marc Bolan’s Child Star lijkt een misser te gaan worden met enkel piano, dwarsfluit en zang. Het is wachten tot ruim 4 minuten in de song voor we dan eindelijk toch een paar vette gitaarlicks krijgen die dat lange wachten goedmaken, al is het mij een raadsel waarom er dan al snel een fade-out komt voordat de gitarist helemaal klaar is.
Witchwood kan niet op elke track van Before The Winter overtuigen dat ze gegroeid zijn en next level zitten. Ze bevestigen wel al het goede dat we onthouden hadden van Litanies From The Woods.