Within' The Ruins – Black Heart

Halfway Human was een album waarop Within’The Ruins sterk wist te overtuigen en dat hebben ze zeker doorgezet op het zesde album Black Heart. Het begrip slijtage komt in het woordenboek van de band niet voor en de tien nieuwe composities lijken via eenzelfde blauwdruk geschreven als de voorganger. De band weet het kenmerkende geluid van de band tot in de finesse neer te zetten op Black Heart.
In Domination krijg je dan ook een geluid voorgeschoteld dat uit duizenden te herkennen is. Het duurt heel even voordat de vlam in de pan slaat, maar na bijna een minuut wordt er flink van leer getrokken. Heftig en bruut zet het viertal een muziekmuur neer waarin de deathmetalritmes je om de oren vliegen. Dat is niet heel bijzonder, maar Within’ The Ruins weet deathcore-elementen in te voegen en vooral het zeer kenmerkende Nintendogeluid van Joe Cocchi zet een definitieve stempel op de compositie. Daarbij weet Within’ The Ruins naast de deathcore-elementen melodieuze zangstukken in te bedden in het totale geluid. Hiermee krijgt de compositie een aantrekkelijk karakter.
In Devil In Me en titelnummer Black Heart zijn deze elementen ook terug te vinden en krijgt alles nog eens bezoek van een dijk van een breakdown die de aanzet is tot een flinke groove. Dat ze kunnen grooven komt zeker ook tot zijn recht in Deliverance en Outsider. En dan niet zomaar een groove, maar zo’n dike vette groove die je meesleurt naar het domein van de deathcore.
Daarbij staan e rook nog een paar opmerkelijk prettige composities op het album. Hollow is gezegend met een fikse portie grunts en screams en  zanger Steve Tinnon laat zich hier zeker niet onbetuigd. Hij klinkt rauw en smerig terwijl de gitaarmelodie eronder juist wat gemoedelijk zijn zwarte zang begeleidt. RKSLSS is ten aanzien van de overige composities vrij zwaar en langzaam aangezet. In de compositie is er ruim de aandacht voor het gitaarwerk van Joe Cocchi wat daarbij weer een mooi contrast biedt naast het diepe gruntgeluid van Steve. Qua gitaarwerk laat Joe zeker van zich horen in Ataxia V. Op de meest diverse manieren laat hij zijn instrument langskomen. Van ultrasnelle riffs via akoestische spel tot zijn befaamde Nintendogeluid.
Enige vorm van gitaarhumor vind je dan ook weer terug in het instrumentale Eighty Sixed waarbij Joe de tune van The Pink Panther enigszins misbruikt.
Kort samengevat is Black Heart een mooi vervolg op Halfway Human en zet Within’ The Ruins een geluid neer dat, mede door de Nintendosound, een genot is om naar te luisteren en ook weer uniek in zijn soort. De band weet melodieuze stukken zang en muziek te combineren met strakke deathmetalinvloeden geserveerd op een fris deathcorebedje.