Within' The Ruins – Halfway Human

Super Mario is back ! Het vorige album Phenomena van Within’ The Ruins dateert alweer uit 2014, maar na drie jaar is het viertal op Halfway Human minstens zo energiek en gretig als op de voorganger en evenaren ze minstens het geluid dat Phenomena zo sterk maakte.
De compositie Death Of A Rockstar was eerder middels een video al te horen via de digitale kanalen en biedt een mooi doorkijkje wat de luisteraar op Halfway Human mag verwachten. Het is namelijk een sterke compositie die opgebouwd ronde en gevarieerd tempo en grooved uit zijn voegen. Daarbij laat zanger Tim Goergen wederom horen dat iedere vezel in zijn lijf de energie naar zijn stembanden stuurt wat resulteert in een uiterst krachtig stemgeluid. Daarbij wordt hij bijgestaan door een allesvernietigende ritmesectie. Iets waarvoor bassist Paolo Galang (die tevens voor de clean vocals zorgt) en drummer Kevin MGuill verwoordelijk zijn. Gedurende het complete album ligt het tempo hoog, met uitschieters in bijvoorbeeld Bittersweet waar Within’ The Ruins het gaspedaal even extra stevig intrapt.
Eén van de kenmerken ligt in de variatie in tempo terwijl de groove absoluut prominent aanwezig blijft. In Incomplete Harmony ligt die diepe groove aan de basis en bedient Within’ The Ruins zich van een aantal tempoversnellingen door de compositie heen. Vanuit een orkestraal intermezzo wordt er vervolgens sterk gewerkt naar stukken die aangevuld zijn met techno-elementen en een goede gitaarsolo van gitarist/mede-oprichter en producer Joe Cocchi. De compositie Incomplete Harmony mag daarmee zeker tot één van de favoriete composities van het album worden gerekend. Neemt niet weg dat ook opener Shapeshifter, Ivory Tower en Sky Splitter bovengemiddeld naar voren komen, samen met Beautiful Agony, dat sterke overeenkomsten heeft met het genre waarin Caliban opereert.
Het andere kenmerk waarmee Within’ The Ruins zich zeker onderscheidt, komt in de eerste composities sporadisch naar voren, maar is heel sterk aanwezig op de tweede helft van het album. Tussen het uiterst krachtige geluid weet Joe Cocchi, als verre broer van Mario en Luigi, zijn Nintendogeluid te verankeren in het totaalgeluid van de band. Dat begint in een andere favoriete compositie, namelijk Objective Reality. De clean vocals van Paolo Galang krijgen, vooral in het begin, wat meer ruimte en creëren een gevarieerd palet aan muziek. Drummer Kevin McGuill geselt ondertussen ieder vel dat hij kan vinden op zijn drumkit. Het eerder genoemde Nintendogeluid krijgt daarbij meer body wat in Absolution verder wordt uitgebouwd. Een uniek concept dat iedere Nintendoliefhebber, ongeacht of hij of zij van metal houdt, een vrolijk en vertrouwd gevoel geeft.
Naar het einde toe heeft Within’ The Ruins een instrumentaal nummer opgenomen dat aan de ene kant uitstekend past binnen het geluid van de band, maar anderzijds met bijna zeven minuten wel wat aan de lange kant is. Met Treadstone is het aan het einde van het album nog even genieten. Alle elementen uit het geluid van de band komen mooi naar voren en met een tekst als ‘this is goodbye’ kan de compositie als fraaie afsluiter van het album gekenmerkt worden. Neemt niet weg dat het zwarte gat dat daarna ontstaat, slechts op één manier te dichten is en dat is gewoon van voren af aan beginnen. Halfway Human is namelijk een dijk van een album waarin het rauwe, gretige en energieke geluid van Within’ The Ruins uitstekend vorm heeft gekregen. Met Halfway Human is de band weer een level verder.