Without Mercy – Mouichido

Without Mercy komt uit Vancouver, maar belichamen het gevoel dat je zou kunnen hebben wanneer je boven de krater van de Doomberg uit Lord Of The Rings staat. Dit kwartet staat zeker garant voor diepzwarte en zware metal, zoals ik in tijden niet meer heb gehoord. De band bestaat sinds 2004 en bracht in 2007 de eerste EP op de markt. Ondertussen zijn de heren continu op zoek geweest om hun geluid sterker en sterker te maken en dat is ze op Mouichido zeker gelukt.
Opener Worthless gaat over de mensen in je (directe) omgeving die er eigenlijk alleen maar voor zorgen dat het niet goed gaat. Met Worthless geeft Without Mercy al diegene een dikke middelvinger. De muzikale wals die ze daarvoor gebruiken is niet te stoppen. De luchtigheid van de gitaarsolo echter staat haaks op het ultrazware karakter van het nummer. Het tempo is opzwepend en gitarist DJ Temple weet met zijn melodieuze solo het kompas een klein beetje om te gooien zonder afbreuk te doen aan het algemene karakter dat het nummer siert.
In In Waves gebruikt de band de negativiteit uit het voorgaande nummer om juist te kiezen voor de positieve kant van je leven. Het nummer heeft behalve een sterk basisritme polyritmische elementen in het complete geluid. Neem daarbij nog de gastbijdragen van zanger Mark Hunter (Chimaira) in combinatie met het gortdroge strotgeluid van Alex Friis en je hebt een kei van een nummer.
Burn is een nummer dat start met een heerlijk tempo; hier zijn vergelijkingen met Lamb Of God sterk aanwezig, maar lijkt de geest van Pantera om de hoek te kijken. Tristan Martin (die trouwens op het podium vervangen wordt door bassist Ryan Loewen) geeft een klein doorkijkje van zijn basgeluid. Het nummer Burn is nog strakker dan de eerste twee nummers en de EP wordt steeds interessanter. In afsluiter Morphine trekt Without Mercy helemaal alle registers open. Het start met een zeer intrigerende en opzwepende riff die zo door icoon Dimebag Darrel zou kunnen zijn ontsnapt aan zijn vingers. In bijna zes minuten raast het muzikale geweld aan je voorbij terwijl kiezelgruizer DJ Temple nog dieper en zwaarder klinkt, bassist Tristan Martin helemaal even zijn geluid naar voren schuift en het drumritme je alle hoeken van de kamer laat zien (en horen). Tekstueel raken ze de maatschappelijke snaar wat betreft verslavingen. “The song touches about issues with personal demons and hatred for your own appearance which leads to depression”. Daarmee laat Without Mercy horen dat ze ook nog eens wat zinnigs te zeggen hebben. Al met al is Morphine een uiterst sterke afsluiter van deze EP.
Mouichido duurt veel te kort. Nauwelijks bekomen van Morphine moet ik concluderen dat de EP reeds aan zijn eind is. Gelukkig bestaan er repeatknoppen. Without Mercy pakt je in. Zonder medelijden.