De kleine zaal “Club” van Trix in Antwerpen: een ideale spot voor een avondje mysterieuze klanken van het letterlijk in nevelen gehulde Briqueville.
De avond wordt afgetrapt door Wixcakes, een Vlaams trio dat psychedelische 70’s rock mixt met vleugjes stoner, garage rock, funk en vroege heavy metal. Wat een heerlijke groovy en melodieuze sound, lange instrumentale riffs en sterk afwisselend spel van zowel de gitaar, bass en drum. Ze zetten een stevige set neer en weten de zaal flink te boeien met hun energieke muziek. Driestemmig, ruig, energiek, knorrende bas, drumpartijen die geen minuut hetzelfde klinken en lange, soms furieuze gitaarpartijen. Eigenlijk duurt de set veel te kort en smaakt het naar meer. Absoluut een aanrader om deze 3 gasten eens te gaan zien!
Vlak voordat Briqueville de planken betreedt wordt het podium vol rook gezet. In combinatie met de voortdurend blauwe lichten en felle stroboscopen welke van achter de band worden afgevuurd, is de sfeer voor deze set meteen gezet. Menig smartphone wordt uit de kontzak getrokken maar ik geloof nooit dat daar iets van bruikbaar materiaal is geschoten.
Het vijftal uit het Vlaamse Steendorp heeft voor de keuze van bandnaam wellicht niet al te lang nagedacht, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de schimmige theatrale podiumact. Donkere mantels met ruime kappen die over de hoofden getrokken zijn, gezichten bedekt met gouden “vogel” maskers. De mannen lijken rechtstreeks uit de zwarte pest epidemie van de middeleeuwen te komen.
Duistere intro’s, zeer lage gitaar- en basriffs die tegendraads lijken te lopen met de drumbeats. Sferische klanken die je meevoeren in gedachten om daarna ram-hard door elkaar geschud te worden door de lompe en zware dreunen in ritmische riffs. Menig metalhead probeert met het hoofd op de vaak syncoop klinkende ritmes mee te bewegen, maar dat lijkt op sommige momenten schier onmogelijk. De mysterieus ritmische muziek werkt zowel aanstekelijk als verwarrend.
Overweldigend. Dat is het woord dat in mij opkomt tijdens de set. Het geluid staat goed afgesteld, erg luid en je voelt de bassdreunen door de kleding trillen. De hakkende slaggitaren die in een dergelijk lage tuning staan, in combinatie met de grommende bass , komen heftig binnen. Dit is hoe je muziek wil beleven. Ogen dicht en je mee laten nemen in hun buitenaards en spookachtige klinkende melodieën, die met samples en haast mantra-achtige vocalen worden versterkt. Langdurige meeslepende stukken, gerekt tot soms enkele minuten, brengen een soort extase in de zaal. In het begin is het zoeken waar de vocalen vandaan komen. Zo nu en dan verschijnt er in de dikke nevel en blauwe gloed een vijfde figuur vanachter op het podium die in een microfoon aan het “chanten” is.
Is het dan alleen maar zwaar en tegendraads ritmisch? Nee zeker niet! Er is veel afwisseling in de sfeer en opbouw van hun nummers. Er zijn gedeeltes rustige solo stukjes op de gitaar, die aan blues doen denken, gevoelig slide gitaar met de flessenhalstechniek. Het is een betoverend geheel en na een set van 1,5 uur voel je een soort van opluchting dat je weer op aarde bent geland.
Grote klasse en tevens dank voor de foto’s van Istvan Bruggen. Dit was geen gemakkelijke setting, maar hij heeft een aantal zeer mooie plaatjes weten te schieten tussen de nevelen door!