De hoes zou al een aanwijzing kunnen zijn naar het prog-gehalte van de stoner van deze Fransen. Geen heel moeilijk hoogstaande wiskundige muziekjes deze keer, maar enige prog invloeden zijn zeker niet te ontkennen. Een stukje negentigerjaren alto, wat psych/acid en free-jazz elementen zijn ook te bespeuren.
Stoner met psych elementen kan vaak leiden tot van die fijne freewheelende jam-achtige taferelen. Deze zijn voornamelijk aanwezig in, natuurlijk de langste track, The Disappearance Of Camille Saint Saens, waar de repeterende structuren mooi op en uitgebouwd worden, met enkele creatieve twists. De ritmische free-jazz elementen van de ietwat traag op gang komende opener The Breach zijn misschien niet de meest ideale kennismaking voor de doorsnee luisteraar, maar benadrukt eigenlijk ook wel weer die eerder genoemde prog component. Wel een te gekke clip trouwens en een heel lekkere drive, zoals ook in het dreinende Flight 19, die qua geluid bijna inderdaad opstijgt; wat dat laatste, bijna uitdovende gedeelte in deze context moet verbeelden, is me echter niet duidelijk. Ondanks de sfeervolle opbouw van rustig kabbelen naar meer gedreven, kan het navolgende Close To The Edge me niet zo veel doen. Het titelnummer Lór Des Fous is duidelijk grunge geïnspireerd, maar ook dat heb ik eerlijk gezegd wel eens meer boeiend gehoord. Veel Soundgarden-achtige grunge, maar ook een beetje Led Zeppelin-achtige sfeer in het begin van afsluiter Clouds Are Not Spheres, die overgaat in heavy uptempo wave taferelen, slepende vertraging die een noisy kant opgaat, waaruit een kundig expressief stukje saxofoon-kunst opduikt, waarna heel rustig wordt afgesloten. Ik ben er nog niet helemaal uit; een paar heel aardige, een paar mindere nummers en een geweldige afsluiter. In ieder geval zeker een luisterpoging waard.