De blackened doom/stoner/sludgers van Wizards of Wiznan komen uit Zwitserland. Volgens de bijgeleverde bio uit een bergdorpje dat compleet uitgeroeid werd door de Zwarte Pest. Toch stellen we vast dat deze Zwitsers heel Belgisch klinken. Een paar op No Light Has No Shadow moeten we denken aan Kenoma, het album van het zopas gesplitte Sons Of A Wanted Man, maar ook aan bands als Left Eye Perspective en Columbarium. Met Sons Of A Wanted Man delen de Wizards Of Wiznen overigens ook nog een gezonde ambitie.
No Light Has No Shadow opent met Seeds Of Light. Een mooi gevonden symboliek in de songtitel, maar echt veel licht zal je niet zien of horenop deze track. Wel gigantisch veel dreiging, kilheid en een gitzwarte donkerte, uitgespreid over traag pulserende drums. Zelfs als je het genre van deze Zwitsers op basis van dit ene nummer vastlegt op blackened sludge mis je nog heel wat invloeden. Er zit minstens ook nog wat death, stoner, doom en postmetal in, een psychedelische gitaarsolo en helemaal op het einde een stukje atmospherick black.
Absolute Void heeft een lange passage met romantische, spacy-atmosferische stukken die enkel met de vocalen nog aan de blackened sludge verbonden zijn. Wizards of Wiznan plakt in hun tracks heel wat verschillende genre-elementen aan elkaar. Toch klinkt alles logisch en organisch, omdat er in elk van de hoofdstukken elementen terugkeren van de andere hoofdstukken. Het zijn meesters in songopbouw en het toewerken naar een crescendo, deze Zwitserse Wizards.
Feed The Fire heeft bluesy stoner in de intro, houdt die stoner de hele track door warm en kruidt af met doom en sludge. Het ligt allemaal dicht bij elkaar, maar in de kookpot van dit vijftal smaakt het geheel heerlijk. Een hitsige desertrock-gitaarsolo maakt het af.
La Sorcière Du Végenand verwijst naar het uitgeroeide Zwitserse dorpje waar deze band zijn oorsprong zou hebben. Met death-like grunts in het Frans. Het is één van de snelste en kortste tracks op dit album en een track met bijna geen sludge of doom. Wel een pulserend, meeslepend sludge-ritme en agressieve riffs. Een bijzonder aangename track, vooral door de vocale variatie.
Reign is al de laatste track van het album hoewel de teller nog maar op vijf staat. Toch klokt No Light Has No Shadow af op bijna 40 minuten. Reign duwt de gemiddelde speelduur per track de hoogte in met een epische lengte van meer dan 9 minuten. Muzikaal zijn dit de interessantste minuten van het album, met opnieuw een gecompartimenteerde songopbouw waarin veel elementen terugkomt en waarin op alles voortgebouwd wordt. Vocaal zit hier alles wat in hetzelfde, beperkte universum. En dat is jammer tegenover de soms progressieve, doordacht-uitgewerkte aanpak van de muziek.
No Light Has No Shadow heeft minstens een paar luisterbeurten nodig voor het zich als album openbaart aan de luisteraar.