Het voorgaande album Space‽: Issue No.001 uit 2022, was reeds eerder op mijn radar verschenen, en staat nog steeds op mijn lijstje van aan te schaffen albums. Deze lawaaimakers uit Montana zitten sinds hun vorige album op het Fuzzorama label (van de mannen van Truckfighters), waar ik zo nu en dan gewoon even poolshoogte moet nemen. De gepresenteerde muziekjes bevatten dan ook een kwalitatief hoogstaande stoner mix van zeventigerjaren (hard)rock, garage en acidrock, natuurlijk met heel veel fuzz!
Solstice is een project van een tweetal albums, Kronia en Saturnalia, waarvan de eerste digitaal in juni dit jaar reeds verscheen, en het tweede nu, eind oktober. De fysieke albums worden als tweeluik in één keer eind oktober op de markt gebracht. Beide albums hebben weer schitterende covers. Heel anders dan de typische stoner cover van de vorige release, maar op een duistere manier is dit wel echt een passend geheel. Beide hoezen lijken een schilderachtig, donker, mystiek tweeluik zoals je dat eigenlijk meer bij doom of black metal zou verwachten. Als eerste Kronia; aanstekelijke stoner bij aanvang, gaat over in up-tempo seventies rockend, een direct meesleurende groove doet zijn intrede, en ook voor een serieus en melodieus rustpunt wordt voor gezorgd. Variatie te over dus. Om maar eens de laatste opeenvolgende deuntjes er uit te pikken; het langgerekte Dirt Nap met indringende psych stukken, wordt naadloos opgevolgd door een bijna neurotisch gejaagd Hel dat toch echt een behoorlijk punkgehalte heeft en deze punkinvloeden worden daarna nog aangevuld met freaky, jazzy fusion ingrediënten in afsluiter Social Butterfly Effect. Na die proto-metal en seventies rock in stoner jasje van de eerste nummers, is dit toch wel een allegaartje. Moet ik er wel bij zeggen, dat dit gelukkig wel een zeer smaakvol en kundig gebracht allegaartje is.
Het tweede album Saturnalia is echt anders. Hier ligt duidelijk de nadruk op de gecreëerde sfeer. De nummers zijn over het algemeen behoorlijk traag, doordacht gelaagd, of juist minimalistisch qua invulling. Hier ligt denk ik veel meer het zwaartepunt bij een muzikaal verhaal dat je als luisteraar kan ervaren. Op een heel andere manier is ook hier weer variatie genoeg te vinden. Dit gaat van kabbelende hippie-psych beek die langzaam breder en voller wordt (Snoozer) naar een lichtelijk oosterse zijtak met heerlijk meeslepende drive en fenomenale freak-solo met heel veel knopjesdraaien aan de diverse effecten (Loops). Het relatief korte Tempest laat horen dat de Spaanse gitaar ook nog steeds meedoet en in Sadbot herleven de nineties met alto, lo-fi en post-wave golven verweven in de logge drive, waarna het minimalistische To The Sea bijna als naspel gezien kan worden. De ware pareltjes zitten aan het einde, met een ietwat meer demo-achtige benadering van het totaalgeluid. Allereerst met Litany, waarin de akoestische gitaar centraal staat, kampvuur en folk invloeden naar boven komen, overgaand in een psych-tafereel dat me op een vreemde manier aan Beatles kan doen denken. Bij Visalia is de akoestische gitaar zo’n beetje de enige instrumentale begeleiding, en doet me denken aan iets als Kevin Coyne die Led Zeppelin vertolkt in een Boeddhistisch klooster; en dat is positief bedoeld!
Dat echte jam-gevoel, waardoor deze jongens naar verluidt tot elkaar zijn gekomen, is helemaal mee te beleven als luisteraar. De gebrachte nummers zijn op zich al kleine kunstwerkjes, maar de manier waarop ze tot stand zijn gekomen meen ik ook te kunnen ontwaren. De mannen hebben ongetwijfeld zelf heel veel plezier gehad bij het ontwikkelen en inspelen van deze albums en als je als luisteraar hiervoor open staat en dit kan waarderen, kan dat een enorme meerwaarde hebben bij de beluistering van deze muziek.