Wobbler – Dwellers Of The Deep

Ik moet zeggen dat ik Wobbler nog niet kende voordat ik dit vijfde album onder ogen kreeg. Toch bestaat de band rond toetsenist Lars Fredrik Frøislie al ruim twee decennia. Ontstaan uit de vriendschap tussen Lars en drummer Martin Nordrum Kneppen (leuk dat hij het woord drum ook in zijn naam heeft zitten trouwens) vinden ze al gauw muziekgenoten in de band band Oter. Samen zijn ze voornemend om progressieve rock te gaan spelen zoals dat in de jaren zestig en zeventig gemeengoed was. Genesis, Camel en King Crimson zijn bands waardoor ze sterk beïnvloed zijn.
Dat is zeker terug te horen op het vijfde album Dwellers Of The Deep. Het telt slechts vier composities, maar heeft wel een totale speelduur van drie kwartier. De muziek op het album is niet altijd heel gemakkelijke te volgen. By The Banks is een mooi voorbeeld van de stijl die Wobbler nastreeft. Lars Frederik is een fervent liefhebber van de mellotron en gebruikt dit veelvuldig om juist die psychedelische rocksfeer uit de vroege jaren zeventig vorm te geven. Soms raken ze de progrock van deze tijd aan met muziek die doet denken aan Riverside, maar veelvuldig zorgt Wobbler, mede door de zang van Andreas Wettergreen Strømman Prestmo, dat het geluid meer ligt in de buurt van Yes. In de bijna veertien minuten krijg je als luisteraar wel veel muziek voor je kiezen. Dat is eveneens het geval in de epische afsluiter Merry Macabre. Er zijn veel wisselingen in stijl en misschien wel teveel waardoor de samenhang in de muziek soms ontregelt raakt (bij mij). Hierdoor ontbreekt de flow in de muziek van Wobbler lichtelijk. Binnen de psychedelische rock komen piano, jazz en space-elementen van alle kanten aanvliegen en daartussen wordt er bij tijd en wijle een flinke progrockset neergezet. In de negentien minuten is het daarom vaak schakelen en het kost wel even tijd om dit een plaats te geven.
De andere twee composities zijn een stuk minder lang en zijn wat gelijkmatiger van aard. Five Rooms heeft zijn oorsprong nog altijd in de vroege jaren zeventig, maar de samenhang lijkt hier meer aanwezig. Ook hier wordt sterke gespeeld met ritmes en tempo en qua zang laveert Andreas tussen Yes en Pink Floyd in. Tussendoor komen er groovy stukken voorbij. Naiad Dreams is met 4,5 minuten vrij kort. De akoestische gitaar en ingetogen zang fungeren hier als basis en Wobbler is zeker niet bang om stiltes te laten vallen om de sfeer wat aan te dikken.
Dwellers Of The Deep is hier mijn kennismaking met het Noorse Wobbler. Ik moet zeggen dat het album mij op de een of andere manier niet echt los laat. Ik voel me aangetrokken door het geluid op het album hoewel het vooral in By The Banks en Merry Macabre echt niet altijd gemakkelijk is om de essentie van de composities goed een plaats te geven. Met een kwartier (beetje meer en minder) zijn het ook geen composities die je eventjes tussendoor opzet. Ik ga me nog verder verdiepen in het album want ik heb wel het idee dat het album me gaat begrijpen of precies andersom.