Wolfheart – Winterborn

Tumoas Saukkonen zou een bekende naam kunnen zijn naam, want die is verbonden aan bands als Before The Dawn, Dawn Of Solace en Black Sun Aeon om er een paar te noemen. Aan het eind van 2012 besloot hij zich echter te storten op slechts één project, zijn liefdeswerk met de naam Wolfheart. In eigen beheer heeft hij Winterborn uitgebracht, waarna Spinefarm Records het stokje in 2013 heeft overgenomen en brengt het onder zijn hoede nogmaals het debuutalbum van Wolfheart op de markt inclusief twee bonustracks die niet eerder op het album stonden.
Winterborn is een buitengewoon interessant album geworden. Tumoas vertrekt vanuit een black/deathmetalbasis, maar mixt en vlecht veel melodie en regelmatig wat paganinvloeden in zijn composities. Daarbij schuwt hij het gebruik van klassiek georiënteerde instrumenten niet. Een goed voorbeeld vinden we in Routa pt 2. Na het vioolintro volgt een uptempo dubbel bassgeluid dat Tumoas op het album zelf speelt en dat live door Joonas Kauppinen ten gehore wordt gebracht. De variatie in tempo verrast evenals de mix van de akoestische gitaar en deathmetal. De gitaarmelodie is pakkend, waardoor de ‘zware gorgel’ van Tumoas wat tegenwicht krijgt. Opener The Hunt is een voorbode van de winterstormen die dit album ‘teisteren’. Vanuit het uiterst rustige en zachte akoestische intro komen de donderwolken al snel binnenvliegen terwijl de paganinvloeden in het zware weer voor de opklaringen zorgen. Wanneer componist, zanger en multi-instrumentalist Tumoas Saukkonen zijn strot opentrekt, is het alsof Odin zelf de aanzet is tot het wispelturige karakter van de winter. Het nummer Gale Of Winter is langzaam, de pianonoten verfijnen het nummer als sneeuwvlokken die langzaam door de donkerte neer beneden dwarrelen. Een subtiliteit die ook Chasm en Whiteout siert en die van het eerst bonusnummer Isolation een prachtexemplaar maakt. Tweede bonus Into The Wild is wat steviger van aard maar haalt het qua zwaarte niet bij het krachtige Ghost Of Karelia. De start is al imposant en heftig. Een loodzware gitaarriff en beukende drums parkeren het nummer definitief in een mooi deathmetalhoekje. Het intro is een waar zwaargewicht dat in diverse tempo’s als een hagelstorm je huid weet te geselen.
Winterborn is een album dat hele zware black-/deathmetalelementen in zich heeft, maar Tuomas weet de luchtigere accenten heel fijn te vermengen in zijn werk. Het album lijkt een metafoor geworden voor de winters in Finland. Verblindend en zintuigstrelend op zijn tijd, maar tevens gevaarlijk en donker. Voor de liefhebbers van Wolfheart is er trouwens goed nieuws, want het vervolg op Winterborn wordt in 2015 al verwacht en zal Shadow World getiteld zijn.