Het is alweer zo’n 18 jaar geleden dat Nederland kennismaakte met het Australische rockmonster Wolfmother. Ineens was daar die meesterlijke single Woman en sindsdien is het hard gegaan voor de band rondom zanger Andrew Stockdale. De populariteit steeg, maar vervolgens ging niet alles van een leien dakje. Zo rommelde het intern bij de band, ambieerde Andrew Stockdale ineens ook een solo-carrière en bleken de platenmaatschappijen ook niet altijd happig meer om de band in de stal op te nemen. De fans zijn echter al die jaren achter de heren blijven staan en niet voor niets is de show in Doornroosje in Nijmegen dan ook uitverkocht!
Ook al een aantal jaar bezig, maar wat minder succesvol zijn de bluesrockers van The Picturebooks. Eens bestond The Picturebooks ook uit meerdere leden, maar net zoals bij Wolfmother verliet een bandlid de band. Het duo is bezig aan een gigantische Europese tour, waarbij The Picturebooks mogen openen voor onder andere Wolfmother, The Pretenders en The Boss Hoss. Gewapend met een nieuw album Albuquerque onder de arm bewandelden de heren het podium van Doornroosje en gingen er direct helemaal voor. Luide drums klonken door de grote zaal en niet snel daarna volgden ook harde gitaargeluiden, de show was begonnen en het publiek zag meteen een enthousiaste band aan het werk die er echt zin in had. Duo’s in de rockmuziek kennen we wel meer en dit duo plukte overal wel wat inspiratie vandaan. Zo komen er dunnetjes wat blueslijntjes zoals van The Black Keys voorbij, maar ook horen we weer het hardere en lompere geluid van Royal Blood, waarbij dan weer de frontman de charme heeft van Triggerfinger-frontman Ruben Block. De hardwerkende drummer zou men misschien ook wel weer een Mario Goossens mogen noemen. Eigenlijk allemaal goede voorbeelden waarom deze band de ideale opener was voor Wolfmother. De praatgrage frontman maakte thans meteen reclame voor het nieuwe album, waarvan ook meteen een paar nummers werden gespeeld, maar ook vertelde hij over de avonturen die de heren beleefde in de Verenigde Staten tijdens het opnemen van een videocliip, maar ook over de opname van het album. De speeltijd vloog dan ook voorbij en we zagen vooral een band aan het werk die zich met plezier in het zweet werkte en alles uit alles wilden halen om de zaal compleet overhoop te halen. En dat lukte ze vol verve!
Na deze geweldige opener was het publiek in Nijmegen echt klaar voor Wolfmother en gretig werd dan ook de band from Down Under onthaald op het grote podium. Wolfmother trapte direct het gaspedaal in door af te trappen met Dimension, een publieksfavoriet van hun debuutalbum Wolfmother. Uiteraard zouden we mogelijk nog veel meer nummers van dit album gaan horen, maar ook liet de band horen dat er nog veel meer muziek was uitgebracht. Stiekem staat dan ook de teller op zes albums, ware het niet dat de laatste twee albums nagenoeg in stilte waren uitgebracht. Zo werd er op Rock Out heerlijk meegeknikt, maar kon bijna niemand het gelijknamige album nog voor de geest halen. Het publiek kende vooral die eerste paar albums en laat nu net Woman al heel vroeg op de setlist staan? Een uitzinnige menigte zong de klassieker woord voor woord mee en genoot van het heerlijke gitaargeweld. Even stond de tijd even stil in Nijmegen en waren we weer terug in de tijd toen het album verscheen. Eigenlijk was er ook stiekem weinig veranderd, de band in topvorm, de zanger en zijn schelle stem en uiteraard die flinke haardos. De tijd had dan ook geen grip op Wolfmother. Om het publiek dan ook in die nostalgische modus te houden speelden de heren met White Unicorn en Apple Tree nogmaals twee nummers van het bekende debuutalbum, waarbij het ook meteen het startschot bleek van de moshpit die ongeveer tot het einde van de show zou aanhouden. Het fanatieke publiek bleef er maar voor gaan en het waren dan ook niet alleen de haardossen die wild op en neer vlogen.
Het Wolfmother-trio bleef echter wel gedurende de hele show op hun eigen plekje staan. Uiteraard had drummer Christian daarin geen keuze, maar gitarist Andrew en bassist James zochten elkaar niet op en bleken het prima te vinden om ver van elkaar op het podium te staan. Frontman Andrew Stockdale eiste ook simpelweg alle aandacht op en andere muzikanten bleken dat wel prima te vinden. Aangezien de band in vorm was vond het publiek het ook wel prima en er werd dan ook volop gedanst en ook werden de teksten van weleer meegezongen. Ook de minder voor de hand liggende songs gingen er in voor zoete koek en de keeltjes in Nijmegen zongen ook deze vrolijk mee. De veelal oudere bezoekers waren dan ook samen met de band een dagje ouder geworden, maar dat weerhield men niet om tijdens Joker & The Thief er wederom helemaal voor te gaan. Een vrouwelijke bezoeker besloot zelfs om een flinke crowdsurf te maken door de zaal en kwam niet veel later weer vol trots aan de voorkant van het podium weer voorbij stuiteren. De muziek van Wolfmother was dan ook springlevend vanavond. In het toegift kroonden ze zich al Rock ’n Roll Survivor, maar met Led Zeppelin’s Rock And Roll werd wederom duidelijk waar men de inspiratie vandaan haalde en dat er altijd nog hoop is voor het echte gitaargeluid. Na deze energieke cover moest iedereen dan ook echt even bijkomen, een wandeling naar de merch maken of toch nog een drankje scoren aan de bar. Wolfmother was in het huis vanavond!
Foto’s door Lars de Nijs – Rockportaal.nl