Op de kruising tussen doom en stonerrock staat de uit het Verenigd Koninkrijk afkomstige Wolves In Winter zijn mannetje. Belangrijkste kenmerken zijn de zwaar aangezette elektrische gitaren en het op hetzelfde tempo meebewegende drum en baswerk. Het moet gezegd dat de heren prima weten wat ze doen. De muziek klinkt gelikt en melodieus zonder dat het zoetsappig wordt. De zang levert helaas een klein minpuntje op. De vraag is of het aan de matige productie ligt of aan zijn stem. Probleem is namelijk dat wanneer de band trager speelt er soms teveel wordt gevraagd van zijn stem. Dan klinkt het tegen vals aan, zoals bij het begin van Pastime For Helots. Wanneer de band op volle kracht tekeer gaat, zoals op opener Cord That Ends The Pain en Promised Harvest, blijkt de stem van de zanger juist veelzijdig en krachtig genoeg om dat goed aan te kunnen. Zelfs een rustiger nummer als Nemesis klinkt sterk. In dat nummer kan hij het echt uit zijn tenen halen en die stijl past perfect bij zijn stem. Uiteindelijk zorgt het ervoor dat The Calling Quiet een dubbel gevoel achterlaat. Aan de ene kant levert het fijne stoner/ doom, maar soms word je als luisteraar net iets teveel afgeleid door de matige (productie van de) zang.