Het Ierse Words That Burn is toe aan het derde album Cut Throat Culture. Naar mijn idee wat later dan gepland want de eerste single Den Of Lions dateert alweer uit 2021 en toen was het idee om in 2022 het nieuwe album uit te brengen. Maar dat maakt niet uit, want uiteindelijk mogen we genieten van het geluid op het nieuwe album dat geproduceerd is door Josh Schroeder (Lorna Shore, King 810) en het brede spectrum uit de rock en metal in zich heeft.
Het album is geschreven in een tijd van crisis en voor velen ook van wanhoop. We willen allemaal geloven dat er licht is aan het eind van de tunnel, maar deze tunnel lijkt voor sommigen eindeloos. Deze gedachte krijgt vorm in de tien nieuwe composities.
Den Of Lions was de eerste single en trapt het album af. En Den Of Lions mag representatief voor het album genoemd worden. Het heeft een sterke groove in zich en combineert kracht (in de coupletten) en melodie (in de refreinen). Over de hele linie krijg je als luisteraar een mooi opgebouwd stuk muziek voor je kiezen waarbij je kunt headbangen én mee kunt zingen. Elementen uit de nu-metal zijn hier zeker te vinden, hoewel je het ook in de grungehoek zou kunnen zoeken.
Die variëtiet zorgt er ook op dit album voor dat het album zich nestelt in je brein zonder dat je het door hebt. Sunshine neigt naar de mainstreamkant en zou een breed publiek aan kunnen spreken. De riffs zijn daarbij sterk en de groovy tussenstukken spreken enorm aan en maken het geheel aantrekkelijk. En daar zit de kracht voor mij bij Words That Burn. Ze zetten een vette pot nu-metal neer met allerlei invloeden en weten dit met een strik eromheen te serveren als een begeerd cadeau. Luister ook maar eens naar Sirens, To Night en The Cavalry Ain’t Coming waarbij je lekker mee kunt zingen en de sterke tussenstukken je beetgrijpen. Je zou er zelfs een soort van breakdown in kunnen vinden halverwege.
Liefhebbers van Parkway Drive en KoRn komen mooi aan hun trekken, maar door het gebruik van techno-elementen krijgt de muziek van Words That Burn ook wel een gevoel van een beetje metalcore. In Play God worden de techno-elementen en de nu-metal fraai met elkaar verbonden en weten melodie en kracht zich te vermenigvuldigen tot een groovestorm. Een ander voorbeeld krijg je binnen met Thicker Skin. Aanvankelijk rustig opbouwend laait het metalvuur snel op. In de single Fire At Will heeft de techno de vorm van een dubstep karakter. Vrij langzaam ingezet valt deze single wel op tussen de andere composities.
Michael sluit het album in stijl af. Het vertrouwde geluid van deze Ieren staat ook hier als een huis en ik mag concluderen dat Words That Burn misschien niet vernieuwend is, maar altijd weer een album weet af te leveren dat gaat groeien, dat steeds maar weer terug komt in je hoofd en waarvan je onbewust de melodie neuriet tijdens het autorijden of eten koken.