Met Mammon ligt er een lichte metalcoresaus over het geheel terwijl met het invallen van de zangmelodie de zwaarte wat toeneemt en het tempo afneemt. Het beetje nasale stemgeluid pakt misschien niet meteen, maar blijkt uiteindelijk uitstekend te passen binnen het totale geluid en is een mooie tegenhanger voor de gruntpartijen van Words That Burn. Licht orkestrale geluiden laten de compositie wat voortkabbelen tot de grunt weer inzet en de geest uit de fles komt. Arise ligt mooi in het verlengde van Mammon en maakt je lekker voor Riptide dat er met een technointro meteen inhakt en middels een stevig ritme de vaart erin gooit. Hier blijkt dat Words That Burn precies weet hoe een compositie opgebouwd dient te worden en past het aanstekelijke refrein met de techno-invloeden mooi tussen het gruntgeweld dat ergens ook aan Slipknot doet denken.
Met White Smoke zet de band even subtiel in met een gitaargeluid dat ergens binnen de new-wave zou passen. Words That Burn zet er echter een flinke groove over maar laat dat gitaargeluid continu terugkomen en zo worden licht en zwaar hier mooi afgewisseld. Aangekomen in het midden van het album heeft Words That Burn me definitief te pakken. Deathgrip is energiek, krachtig en agressief neergezet, maar is over de hele linie ook heel toegankelijk. De band heeft wat rapachtige stukken ingebed in het totale geluid waardoor de spanning stijgt en maakt daarna gebruik van een mooie versnelling op het juiste moment. Het groovende geluid wordt voortgezet in Fire In The Air waar Aideen Farrelly ook even een duit in het zakje doet. Het ritme ligt niet heel erg hoog, maar de melodie spreekt aan en er wordt een vet geluid neergezet. Dat zware vette geluid ligt tevens aan de basis van Between Me And The Buried. Het is vooral de combi van grunts en clean vocals die hier de show stelen en een vervolg krijgen in Shallow Sleep dat eenzelfde vibe kent als de voorganger. Helaas pakken de clean vocals hier wat minder uit dan in Between Me And The Buried.
Spanning en tempo worden daarna weer vol opgevoerd in When We’re Forgotten. Words That Burn gebruikt hier het spel met het tempo om te overtuigen. De afsluiter A Mortal Call is met zeven minuten een vrij lange compositie maar verveelt geen moment. De start met zang heeft iets weg van Rob Flynn van Machine Head en dit gevoel sluit ook de compositie af. Daartussen heerst de kracht maar wordt er ook gebruik gemaakt van rustige tussenstukken waarin een ingehouden spanning trilt en steunt om verlost te worden. Langzaam laat de band het touw ook vieren en al met al is A Mortal Call een compositie geworden met een vrij emotionele lading.
Pyres is een mooie opvolger van Regret Is For The Dead. Het is niet zozeer een kopie geworden van het vorige album, maar het kenmerkende geluid is nagenoeg voortgezet met hier en daar wat andere accenten. Het is vooral een album dat je langzaam inpakt en niet in eerste instantie alle geheimen prijsgeeft. Het is de variatie in zang en de aanstekelijke refreinen die je uiteindelijk onder je hoede nemen.