Het debuut van het Ierse kwartet mag er zijn. Ze hebben de lat hoog gelegd want in de 52 minuten (tien nummers) dat het album duurt, is er geen moment om je te vervelen. Words That Burn levert composities die energiek zijn, maar die tegelijkertijd een heel intens en ingetogen geluid laten horen. Daar ligt wat mij betreft ook zeker de kracht van de band. Bij de start van het album (inclusief strak drumwerk)worden de grooves in Our New Sin rap afgewisseld, terwijl het stevige drumwerk van Jason Christy onophoudelijk op je in blijft beuken. Het geluid klinkt vol en het subtiele gebruik van elektronische geluiden lift het nummer zeker naar een niveau waarop het goed toeven is. Eenmaal aangekomen bij het einde van het nummer word je nog eenmaal getrakteerd op een fenomenale verzwelgende eindriff die veel te snel eindigt. Ook in het krachtige Last Breath gebruiken ze het einde van het nummer om nog even flink te spetteren. Niet alleen zangtechnisch wordt alles nog eens uit de kast getrokken alsof het letterlijk de laatste ademstoot is die uitgeperst kan worden. Ook Shane “Beano” Martin weet zijn gitaarsnaren zo te bewerken dat deze hun tonen uitgeknepen ten gehoor brengen. Het nummer heeft over de hele linie niet eens zo’n zwaar karakter, maar in de refreinen komt de band goed los.
Die eerder genoemde afwisseling maakt de nummers heel aantrekkelijk om te beluisteren. In het meer uptempo Chalklines vragen de meer melodische refreinen de nodige aandacht terwijl crunchy riffs het geheel afmaken. In Hush weet Words That Burn verder uit te bouwen. De rustigere stukken klinken goed en gaan een breed publiek aanspreken. Deze stukken bouwen op naar een hoogtepunt waarin de zware en krachtige grunts een mooi contrast bieden. Met Mirror Perfect Mannequin weten ze de kwaliteit nog te verhogen. Het nummer luistert als een Hollandse zomerdag. Prachtig, zwoel en prettig terwijl later op de dag onweersbuien de grond geselen met striemende regenstralen en flink gedonder.
Opvallend bij Regret Is For The Dead zijn de variaties waarmee gespeeld wordt. In Unalive en Disappear zorgen de elektronische geluiden voor een interessant hoorspel. Zangtechnisch hebben de nummers wat weg van het solowerk van James LaBrie, terwijl daarnaast een band als Avatar genoemd zou kunnen worden als invloed. Vooralsnog zorgt ook hier het ritmespel voor de nodige interessante ervaring en weet de band me continu te boeien.
Regret Is For The Dead is melodisch, krachtig en energiek en laat een band horen die aan de vooravond staat van hele mooie tijden.