De Belgische symfonische metalband Worlds Beyond had een ambitieus plan voor de release van hun nieuwe album Rhapsody of Life: drie avonden in Tielt (B) waarop ze dat album voorstellen, telkens met een symfonisch orkest. Na de première-avond van vrijdag kunnen we stellen dat ze in hun opzet geslaagd zijn.
Worlds Beyond had een bijzondere support act mee voor haar symfonische avonden: de Limburgse Anthe Huybrechts of kortweg Anthe. Zij heeft een onvoorwaardelijke liefde voor de akoestische piano en vertaalt dat op het podium in Tielt naar een mix van piano, synths, samples en loops. Haar manier van spelen en schrijven is beïnvloed door haar klassieke muziekopleiding, maar ze ontwikkelde een eigen sound met feeërieke melodieën en persoonlijke teksten waar invloeden als Agnes Obel, Kate Bush, Heather Nova en zelfs Björk in te traceren zijn. In aanpak en resultaat zien we gelijkenissen met onder meer haar landgenote Usi Es. Op Violence horen we zelfs vaag een echo van Suzanne Vega. Het hoogtepunt van haar korte set is het nummer dat haar tante schreef over haar Siciliaanse roots.
Worlds Beyond trekt alle registers open voor de releaseconcerten van Rhapsody of Life. Voor tien nummers van dat nieuwe album en voor acht van debuutalbum Symphony of Dawn, werden arrangementen uitgeschreven door Hannes Vanlancker. De band en de groep muzikanten studeerden op vrij korte tijd, onder leiding van dirigent Dirk Boehme, alle 18 nummers in voor de drie releaseshows.
Over de keuze van deze aanpak valt wel wat te discussiëren. De meeste bands kiezen ervoor om op een releaseconcert de nummers te brengen op een manier die zo dicht mogelijk aanleunt tegen die van het album. Met voor elk nummer een nieuw arrangement stap je daar dan van af. Aan de andere kant is elke song een vorm van levende materie die ook op een clubshow of festival zal verschillen van het origineel van de studio-opname. Toch leefde er in Tielt maar zelden het gevoel dat dit om een albumrelease ging. Over het albumconcept en de individuele nummers werd weinig verteld en ook was het niet duidelijk welke nummers van het ‘oude’ of ‘nieuwe’ album van Worlds Beyond waren.
Het publiek in Tielt – zowat 400 mensen per avond – was een mix van muziekfans met metal-shirts en mensen die duidelijk weinig of niets met metal hebben, maar die wel nieuwsgierig waren naar de combinatie van rockband en orkest.
Op het podium van CC Gildhof was er nauwelijks nog een vierkante centimeter niet ingenomen. De bandleden van Worlds Beyond waren in het wit (op zangeres Valerie na), als contrast met de orkestleden in het zwart. Valerie, Tijmen en Jakob stonden vooraan het podium opgesteld. Ewoud, Robbe en Wout stonden samen achteraan.
In de set van 18 nummers – met een pauze – werden de oude en nieuwe nummers in een schijnbaar willekeurige volgorde gebracht. Pas na de pauze werd duidelijk dat het eerste luik de eerder ‘lichtere’ songs omvatte en het tweede luik de ‘zwaardere’ songs, met meer aandacht voor de gitaarakkoorden van Tijmen. De orkest-arrangementen waren een aangename toevoeging: groter, rijker en dieper dan de albumversies. Op het album hoor je vooral viool en piano als symfonische elementen, terwijl in Tielt de extra inbreng van hout- en koperblazers opviel, en natuurlijk de oor-strelende harp-melodieën. Voor het publiek in de pluchen stoeltjes is er ook het ‘volume’ in geluid van het orkest dat aan de hele avond een extra dimensie geeft. De leukste momenten waren Edge of Faith (afsluiter van de eerste set/net voor de pauze) en Rhapsody of Life, de uiteindelijke setafsluiter die mij live meer kan overtuigen dan op het album.
Ook voor het publiek dat niet vertrouwd is met symfonische metal werd de avond een aangename ontdekking. Het zou mooi zijn dat er van deze uitvoeringen met orkest ook opnames gemaakt zijn die bijvoorbeeld als live-album of als bonus bij een volgende album kunnen uitgebracht worden.
Geen enkel minpunt voor dit concert? Dat ook weer niet. We blijven altijd kritisch. Visueel gebeurde er niet zo gek veel op het podium. Daar was natuurlijk ook weinig ruimte voor, maar met wat out-of-the-box-denken konden met licht en rook en misschien videoprojecties nog een extra laag worden toegevoegd, waar het nu vooral functioneel en braaf was. Valerie is behalve een uitstekende zangeres ook een goede entertainer, maar dat kan niet van elk bandlid gezegd worden. Op het podium was Worlds Beyond te statisch en misschien net iets te veel bezig met de correctheid van het muzikale dan met entertainment en spelplezier.
Het opzet van drie avonden met orkest is behoorlijk ambitieus. Doorgaans doet een metalband dat pas na hun vierde of vijfde album. Hoe kan een band als Worlds Beyond dit nog overtreffen voor een volgende albumreleaseshow? En ook: na deze drie avonden moet Worlds Beyond van zijn wolk af komen en zich opmaken voor clubshows met veel minder allure. Maar wij houden wel van bands die voor zichzelf de lat heel hoog durven leggen en daar dan ook vlot over gaan. Met de voor Vlaanderen al te typische bescheidenheid kom je helemaal nergens. Meer metalbands mogen zich spiegelen aan het lef en de durf van deze Worlds Beyond.