Worlds Beyond is terug, en hoe. Hun debuut van deze Belgische symfonische metalband was al een verrassing, maar deze opvolger speelt nog een klasse hoger. Rhapsody of Life vertrekt meer vanuit de eigen sterkte en met meer eigen gezicht.
Worlds Beyond is nog steeds een relatief jonge band. Gestart in 2017 en in 2020 stonden ze daar plots met hun debuut: Symphony of Dawn. Het was pas na de coronapandemie dat ze voluit dat album konden gaan promoten. Ze speelden in elke Belgische club, met collega’s uit het genre (Epinikion, Elusion, Imperial Age, Star Crystal, Alwaid, Gallia, Solitude Within, …).
Uit het nieuwe album en de releaseconcerten spreekt nog veel meer ambitie dan bij Symphony of Dawn. Daarvoor organiseerden ze twee releaseconcerten in een kleine club. Voor Rhapsody of Life pakken ze het nog veel grootser aan: drie avonden, met een volledig orkest en in een heus theater. Rhapsody is meteen ook een conceptalbum. Er is de Britse stemacteur Mike Davison die een intro ingesproken heeft als in het begin van een film of game (en die dat eerder deed voor TerraMorta) en er is producer Ace Zec (Cobra The Impaler, Spoil Engine, Fields of Troy, Bridse of Lucifer, …)
De eerste track van het album is Familiar Skies. Herkenbaar als Worlds Beyond, bombastisch en een tikje voorspelbaar en met een hoofdrol voor de viool van Jakob (en in de intro kan Ewoud zich laten gelden op bas). Valerie mag meteen hoog, helder en lang uithalen met haar stem. De verstaanbaarheid/volgbaarheid van de lyrics was een werkpuntje bij het debuut. Een vol meezingbaar refrein krijgen we hier opnieuw niet, hoewel dat toch een beetje het peper en zout is in symfonische metal, maar je kan de lyrics al beter volgen.
Unwind Our Story heeft een twijfelende intro en barst dan kort open in bombast. Opnieuw krijgen de vocalen van Valerie veel plaats en ruimte. Van doseren hebben ze duidelijk een punt gemaakt voor dit tweede album. De ballad Sleepless Dreams komt misschien wat vroeg op dit album. Hier mag pianist Robbe met Valerie de eerste drie minuten het gevecht aangaan voor de aandacht van de luisteraar, tot de gitaren en drums invallen. Goed gedaan. Net genoeg emotie erin gelegd. Niet over the top inzake productie en arrangementen. In de bio lezen we iets over invloeden van X Japan en dat moet dan bijna wel op deze track terug te horen zijn, al had die dan nog wat progressiever gekund. Op Breaking Free komt Worlds Beyond het dichtste bij een meezingmoment. Het spelen met een tweede stem krijgt eveneens stemmen van de vakjury.
The Calling is dan weer heel meeslepend, al mocht er misschien wat meer dreiging of agressie in deze track gezeten hebben. Maar zo is het ook al een track die je zonder schroom naast het beste van Trail of Tears of zelfs een Nightwish kan zetten. Eens voorbij de helft van het album wordt het allemaal wat interessanter, meeslepender, krachtiger, voller, enthousiaster, diepere arrangementen en veel organisch klinkende koortjes, … One With The Stars zit als tweede ballad wel op de ‘klassieke’ plaats in de track-volgorde van het album.
Titeltrack Rhapsody of Life heeft een supersterk begin met bandleider Tijmen in de hoofdrol en drummer Wout in een mooie bijrol. De eerste minuut doet mij in positieve zin denken aan Mike Oldfield. Het is een track die veel gewicht en veel ambitie moet torsen, maar die daaronder niet bezwijkt. Tijmen heeft zijn beste gitaarsolo’s opgespaard voor dit nummer en ik had ze misschien liever wat meer gespreid gezien. De bombast en de ambitie zijn groot op deze Rhapsody of Life, maar de boodschap gaat wat verloren. Bij de releaseconcerten in het theater zal dit terecht de apotheose zijn, maar Worlds Beyond moet daarna nog naar hopelijk veel kleinere clubs en festivals en daar zal dit misschien veel minder tot zijn recht komen.
Mijn persoonlijke favorieten van Rhapsody of Life zijn The Spark, Beyond Reality en Breaking Free.
Over het concept: het is er voor wie er naar zoekt, maar je kan net zo goed van dit album genieten als je het concept geen aandacht schenkt. Dat maakt dit album heel toegankelijk, en toch is het ook een gemiste kans want een duidelijk en helder concept legt een extra laag over een album.
Alles bij elkaar heeft Worlds Beyond op dit tweede album een hele sprong gemaakt. Misschien iets minder cinematografisch als het debuut, maar nu meer vanuit de eigen sterkte van de band, en er zit wel wat talent in dit zesspan. De grote voorbeelden keken op het debuut nog mee over de schouder, maar dat is nu wel verleden tijd. Een paar keer vergalopperen ze zich een klein beetje, maar dat bedekken we met de mantel der liefde als enthousiasme. En enthousiasme en ambitie is er nooit genoeg.
https://worldsbeyondofficial.bandcamp.com/album/rhapsody-of-life