Het optreden van X Raiders (wellicht ken je ze nog als Rectum Raiders) heeft een bijzondere wending gekregen. Een paar dagen voor de show maakte de band wereldkundig voor zeker twee jaar te stoppen. Bassist Jaco heeft de kans gekregen twee jaar mee te draaien bij het prestigieuze Massachusetts Institute of Technology, de aanleiding voor een flinke pauze. Dat maakte deze show één van de laatste kansen voorlopig om de heren live aan het werk te zien. Reden te meer voor de fans en de band om extra uit hun dak te gaan.
X Raiders heeft absoluut de intentie om een feestband te zijn, dat is duidelijk. Dat wil zeggen dat naast de muziek er ook wat gekkigheid wordt uitgehaald met het publiek. De act waarbij hele en halve komkommers het publiek ingaan valt helaas een beetje dood. Daar had iets meer ingezeten. Het publiek wordt regelmatig op een drankje getrakteerd vanaf het podium. Maar de grootste traktatie krijgt het jonge ventje dat uitgenodigd wordt door de band om te komen crowdsurfen. Moedig klimt hij op het podium en duikt het publiek in, waar hij vervolgens van hand tot hand de zaal doorgaat. Mooi momentje.
Het is zeker niet alleen de gein en ongein die dit een fijne band maken. Nummers als Boulanger, Ice Cream Truck en de nieuwe single Hot Blood Sweat Love zijn gewoon stuk voor stuk opzwepende rock songs, die de voetjes van de vloer doen gaan en de nekspieren in beweging zetten. We zullen de heren missen.
De zaal is lekker opgewarmd voor Fleddy Melculy. Hoewel muzikaal gezien de metalcore/hardcore van deze sympathieke Belgen best een stukje afstaat van de rock ‘n’ roll van het voorprogramma, hebben ze zeker dezelfde humor. Het is lekker meebrullen met nummers als Stop Making Stupid People Famous, de protestsong tegen mensen die denken dat je nog steeds een vegetariër bent als je vis eet, Geen Vlees Wel Vis en het brute Brood.
Fleddy spreekt zijn lichte verbazing uit over het verschil tussen de Nederlandse en Belgische nachtwinkels. Namelijk dat de onze ’s nachts gesloten zijn. Dat is natuurlijk de aankondiging voor hun ode aan nachtwinkel eigenaar Apu van de Nightshop. Dit keer zonder de karikaturale verkleedact op het podium, die wellicht ook niet meer van deze tijd is. Sowieso durft de band meer te leunen op de sterke breakdowns, in plaats van ongein in de vorm van gooien met brood of Bi-Fi rolls. Ik moet wel bekennen dat ik de chicken moshpit ontzettend gemist heb deze avond.
Hoewel Fleddy me later nog vertelt dat het even een struggle was het geluid goed te krijgen, is er weinig aan te merken op hoe de band vanavond klinkt. De simpele down tuned riffs hakken zoals ze moeten en Fleddy is zowel bij de praatjes tussen de nummers, als tijdens zang prima verstaanbaar.