Op 27 januari 2017 zal Xandria Theater Of Dimensions presenteren via Napalm Records. Het is inmiddels het zevende album wat het daglicht zal zien en het tweede album met Dianne Van Giersbergen. Daar waar het vorige album Sacrificium al helemaal geschreven was ben ik benieuwd naar dit nieuwe album. Ook deze keer is producer Joost van den Broek in de arm genomen. Eerder kregen we al een teaser te horen op Youtube in de vorm van het nummer We Are Murderers (We All). Daar was al te horen dat Xandria duidelijk gebruikt maakt van de veelzijdigheid van Dianne. Ook gastartiesten worden niet geschuwd en die vinden we in: Henning Basse (Firewind), Zaher Zorgati (Myrath), Björn Strid (Soilwork) en Ross Thompson (Van Canto). Genoeg om naar uit te kijken dus en tijd om een review te gaan schrijven over dit album.
Het eerste wat opvalt wanneer ik het album de eerste spin geef is dat de nummers stuk voor stuk van flink formaat zijn. Dit wordt een lange zit, maar wel eentje waar ik erg naar uit kijk. Ik volg de band al een paar jaartjes en weet dat dit zeker geen vervelende zit zal worden. Xandria staat al een tijdje garant voor Symfonische metal met een folky touch. Als je dit combineert met een power house als Dianne van Giersbergen dan weet je dat dit wel erg snor zit.
Theater Of Dimensions steekt van wal met het nummer “Where The Heart Is Home”. Opbouwende drums is het eerste wat we horen om vervolgens versterkt te worden met een koor wat mij onmiddellijk kippenvel bezorgt. Deze gaat de rest van het nummer ook niet meer weg. Niet veel later volgt er een super vette gitaarriff om snel daarna Dianne in volle glorie te mogen horen. Op epische manier neemt dit nummer ons mee. Het is prachtig om te horen dat iedereen in de band ruimte krijgt om te shinen. Wat opvalt is dat Dianne minder geknepen klinkt dan op Sacrificium. Haar volle bereik wordt volledig benut. Van laag tot de opera hoge noten komen allemaal voorbij. Met zijn ruim zes minuten is er ruimte zat om te laten horen wat deze band in zijn mars heeft. Epische koren, bombastische elementen maar ook de meer death metal achtige riffs komen voorbij. Dit belooft heel wat voor de rest van het album. Deze track staat als een huis. Wat een opener!
Amper bekomen van deze opener gaan we alweer verder met “Death To The Holy”. Op hoog tempo raast ook dit nummer weer voorbij. Veel rust wordt er niet genomen maar wel juist gas bij gegeven. Vooral het refrein nodigt uit om menig vuist of metal teken in de lucht te gooien of met een volle haardos lekker rond te zwiepen. Daar waar de refreinen wat luchtigheid creëren zijn het de andere momenten die gedrenkt zijn in duisternis.
Tijd om het rustiger aan te doen krijgen we met “Forsaken Love”. Het nummer start op innemende wijze met het geluid van een doedelzak die al snel afgelost wordt door de warme stem van Dianne. Het nummer lijkt een ballad te worden maar niets is minder waar. De refreinen nodigen meer dan eens uit om mee te gaan springen, wat live zeer zeker ook zal gaan gebeuren. De gitaarsolo pakt je ook bij de strot en krijgt ook een mooi plekje om volop te shinen.
Verder met “Call Of Destiny” waar vorige week nog de video clip van verscheen. Deze past mooi in de stijl van het nummer, wat een folky feel heeft, zonder de magie van Xandria te verliezen. Up tempo raast het nummer voorbij waarbij ook hier weer de refreinen ruimte bieden om de armen bij elkaar in te haken en lekker te gaan meedeinen op het ritme van de muziek. De koren zijn veelzijdig aanwezig en geven juist de mooie diepte in dit nummer.
“We Are Murderers (We All)” was het eerste nummer wat naar buiten kwam in vorm van een lyric video. De track begint op duistere manier. Diepe baslijnen die dwars door het bot heen gaan worden al snel omvergeblazen door deathmetal drums en gitaarriffs. De track biedt ook podium voor een eerste gast. De diepe grunts, die vaker voorbij mogen komen in de toekomst, worden belichaamd door niemand minder dan Björn Strid (Soilwork). Wat mij betreft is dit ook het meest heavy nummer om het album. Moddervette baslijnen die nog eens aangespekt worden door de gitzwarte grunts staan hier centraal.
Verder met “Dark Night Of The Soul”. Deze track biedt genoeg ruimte om weer op adem te komen. Echter betekent dit niet dat Dianne niet flink mag uitpakken op hoog niveau. Vooral de opbouw is goed voelbaar. Hoe verder het nummer vordert, hoe meer er kippenvel op mijn arm te voorschijn komt. De uithalen in de hoge noten mogen dan ook voor de nodige emotionele lading zorgen. Prachtig!
Gedaan met de rust en terug gas erop. Dat vinden we in het nummer “When The Walls Came Down (Heartache Was Born)”. Gelijk bij aanvang van de intro is de duistere toon te voelen. De zwaar voelende opbouw met de koren werken fijn samen. De progressieve elementen maken dit een boeiend nummer wat gerust door je hoofd blijft spoken. Heerlijk!
In “Ship Of Doom” vinden we als het ware een duister zeemanslied. Het folky gevoel komt bij vlagen ook weer naar boven. De doedelzak doet hier en daar weer mee en het ritme van deze track is dan ook opzewepend te noemen. In mijn verbeelding zie ik de klotsende pullen met bier al de lucht in gaan. Ook kent dit nummer rafelige randjes die ruimte bieden aan beukende drum en baslijnen en retestrak gitaarwerk.
“Céilí” gaat op dezelfde zeemansliederen en folk manier verder maar dan puur instrumentaal. Dit nummer geeft weer wat meer luchtigheid in al het donkere geweld. De track heeft het perfecte ritme om een flink potje te gaan headbangen. De heren krijgen zeker allemaal een mooi moment om te mogen uit pakken.
“Song For Sorrow And Woe” heeft bij aanvang al gelijk een droevige lading en feel. Je zou deze track in zekere zin ook een klaagzang kunnen noemen. De opbouwende zang van Dianne geeft mij kippenvel. Hier mag Dianne weer flink uitpakken in haar totale bereik. De refreinen nodigen wederom uit tot meezingen. Luchtigere passages wisselen elkaar mooi af met het meer heavy ragwerk al blijft de droevige feel van begin tot eind duidelijk aanwezig.
In “Burn Me” vinden we weer een gast: Zaher Zorgati (Myrath). Zijn typische Midden Oosterse stem (Hij komt uit Tunesië) is makkelijk te herkennen en geeft dit nummer ook met vlagen dat mooie midden oosten gevoel. Ook hier mag weel flink gesprongen worden. De opbouw van het nummer is verslavend. De aria van Dianne is er weer één om kippenvel van te krijgen. Meerdere keren per dag betrap ik mij erop dat ik het liedje in mijn hoofd aan het zingen ben. Een echte ear candy!
Als één na laatste nummer vinden we “Queen Of Hearts Reborn”. Het nummer steekt van wal met prachtig akoestisch gitaar spel begeleid met epische synth klanken. Al snel mag Dianne op engelachtige manier haar klanken op ons af vuren. Hoge noten worden prachtig afgewisseld met de meer lagere noten wat zich door het hele nummer herhaalt. Echter mogen ook de meer venijnige klanken en gesproken tekst tevoorschijn komen. Hierdoor krijgt deze track een meer verhaal vertellende feel. Heerlijk!
Als hekkensluiter vinden we de titeltrack “A Theater Of Dimensions.” Deze lijkt een ballad te gaan worden. Met zijn ruim veertien minuten lijkt mij dat vrij onwaarschijnlijk en hoop ik dat er toch een paar verrassingen uit de hoge hoed komen. Gelukkig krijg ik daar gelijk in en ontplooit dit nummer rond de tweede minuut zich naar een metal opera. Op charismatische manier vertelt Dianne een verhaal. Ook hier zit weer een flinke opbouw in het nummer die geen seconde gaat vervelen maar je doet snakken naar wat nog volgt. Wat volgt zijn mooie volle koren en een bombastische muur van geluid die we op ons af krijgen. Als je daar ook nog de super veelzijdige stem van Dianne bij cadeau krijgt is het feest helemaal compleet. Echter zijn de slingers in dit feestje nog twee gasten. Niemand minder dan Henning Basse (Firewind) en Ross Thompson (Van Canto) mogen hun magie loslaten op vocaal gebied. Rond de zevende minuut klinkt een virtuoos stuk wat lijkt op synths maar vermoedelijk zullen dit weer de heren zijn die los gaan op hun gitaar. Vloeiend gaat dit stuk over in een strakke gitaarsolo. Niet veel later neemt deze track ons weer mee in een diepe nachtmerrie maar dan op een circus achtige manier. De canon komt over als een gecontroleerde kakafonie. Hierdoor krijg je nog meer het gevoel alsof je in een nare nachtmerrie zit. Het aparte chaotische en verwarrend gevoel passen prima bij deze track. De vurige en heavy dialoog tussen Henning en Dianne vormt ook gelijk de opbouw naar de climax. Dianne mag wederom een andere kant van zich laten horen. De meer bitchy kant zet zij met verve en volle overtuiging neer. Om schrik van te krijgen, maar oh zo heerlijk! Dan ontwaken wij uit deze nare droom en sluiten we in dezelfde epische stijl af waar we deze track mee begonnen zijn.
Het album om kort te gaan:
Het is fijn te horen dat Dianne meer haar vrijheid heeft gekregen op vocaal gebied. Daar waar op Sacrificium niet haar hele bereik gebruikt werd is dit nu wel het geval. Alle nummers worden op gepaste manier gezongen maar toch vol van charisma. Ook wat meer progressieve invloeden zijn toegevoegd aan het universum wat Xandria heet.
Wie van epische symfonische metal houdt, zal dit album zeer zeker weten te waarderen.
Alle nummers zijn behoorlijk lang waardoor er veel ruimte is voor verschillende elementen in de nummers. Er wordt volop geëxperimenteerd in de sound die zeker niet verkeerd is. De grenzen en creativiteit zijn zeer zeker flink aangesproken en nuttig benut. Er wordt met regelmaat een muur van geluid op je afgevuurd zonder dat het overdadig over komt. Stuk voor stuk zijn alle tracks pareltjes van nummers die elkaar complimenteren. Het is ook het meest veelzijdige en heavy album gemaakt in de Xandria geschiedenis. Xandria omschrijft hun album als een hyper emotionele affaire en een erg heftige ook. Ik kan het daar alleen maar mee eens zijn. Wat mij betreft nu al één van de top albums van 2017!
Line Up:
Dianne van Giersbergen: zang
Marco Heubaum: gitaar
Philip Restemeier: gitaar
Steven Wussow: bass
Gerit Lamm: drums
Tracklist:
Where The Heart Is Home
Death To The Holy
Forsaken Love
Call Of Destiny
We Are Murderers (We All)
Dark Night Of The Soul
When The Walls Came Dawn (Heartache Was Born)
Ship Of Doom
Céilí
Song For Sorrow And Woe
Burn Me
Queen Of Hearts Reborn
A Theater Of Dimensions