Embryogenesis was voor mij een eerste kennismaking met deze doe-het-zelf muzikant. Zoals je kunt teruglezen was ik redelijk enthousiast over dat schijfje. Logisch dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. Maar helaas kom ik met Eternity van een koude kermis thuis.
Waar Embryogenesis een stel puike en gevarieerde composities bevat, waaronder een prima epic van 20 minuten, steekt Eternity daar schril bij af. Laat er geen misverstand over bestaan, mijn respect voor muzikanten als Boscher is groot. De man beheerst zijn gitaar en kan goed overweg met (geprogrammeerde) synthesizers. Maar op de acht instrumentale nummers die dit schijfje telt maakt hij zich er gemakkelijk vanaf. Ik had liever gezien en gehoord dat hij wat maandjes extra had gebroed op het materiaal wat hij nu op het wereldwijde web heeft gezet.
Zo bevat ieder nummer een thema dat eindeloos en soms zelfs tot vervelens toe wordt herhaald. Enige opbouw of kop en staart heb ik helaas niet kunnen ontdekken. En dat is niet alleen zonde, maar ook teleurstellend. Niet het minst voor zijn fans. Voorgaande producties zijn het bewijs dat de man echt wel wat kan. Een glimp daarvan horen we op het titelnummer Eternity, het laatste nummer van deze productie. Al komt ook de fadeout op een zeer ongelukkig moment. De overige zeven nummers van Eternity zijn de moeite van het beluisteren niet waard. En dat schrijf ik met enige pijn in mijn hart. Ben je ondanks deze veroordeling geïnteresseerd in de muziek van Xavier Boscher, check dan zijn website.